Εσύ, τι αλήθεια περιμένεις από τα φετινά Χριστούγεννα;

Με το ημερολόγιο να μετρά αντίστροφα για τα Χριστούγεννα 



σκέφτομαι πως 

κάπως έτσι κάπως αλλιώς, 

τα καταφέραμε και φέτος.

Τα καταφέραμε λοιπόν, με ασπιρίνες και ντεπόν.

Μια ακόμα χρονιά φεύγει, χάνεται.

Τα καταφέραμε λοιπόν!

Και μέσα στον όλο χαμό προλάβαμε:

και το σπίτι να καθαρίσουμε √

και το δέντρο να στολίσουμε √

και τα πρώτα μας κουλουράκια να ψήσουμε √

και μια χριστουγεννιάτικη χειροτεχνία να φτιάξουμε √.

(Να ναι καλά η χριστουγεννιάτικη γιορτή στον παιδικό σταθμό)!

Κι ενώ σαν σωστή μαμά με μικρό παιδί έχω αφήσει το πνεύμα των Χριστουγέννων να 

με πάρει

να με σηκώσει

και να με ταξιδέψει

σε μέρη μακρινά κι ονειρεμένα

έχω την αίσθηση πως κάτι μου διαφεύγει.

Δε θα σου μιλήσω για κάτι που δεν ξέρεις

θα σου μιλήσω για κάτι που ξεχνάς/ ξεχνάμε.

Μετά από μια σύντομη παραμονή με το γιο μου στο νοσοκομείο

για ένα προγραμματισμένο χειρουργείο

συνειδητοποίησα πως:

Πολλές οικογένειες φέτος

το μοναδικό δέντρο που θα δουν θα είναι το στολισμένο δέντρο στο διάδρομο ενός νοσοκομείου.

Πολλές οικογένειες φέτος

θα περάσουν για πρώτη φορά τα Χριστούγεννα αγκαλιά με μια φωτογραφία.

Πολλά τραπέζια φέτος

θα στρωθούν με ένα πιάτο λιγότερο και μια άδεια καρέκλα.

Πολλοί άνθρωποι γύρω μας

θα περάσουν τις γιορτές με το φόβο πως αυτά θα είναι τα τελευταία τους Χριστούγεννα.

Σε πολλές οικογένειες

τα Χριστούγεννα δε θα φτάσουν ούτε και φέτος.

Γι αυτό σου λέω,

όλοι εμείς που

καταφέραμε  και φέτος να στολίσουμε το δικό μας δέντρο

όλοι εμείς που

θα μπορέσουμε και φέτος να περάσουμε τα Χριστούγεννα με τα αγαπημένα μας πρόσωπα

στις ίδιες καρέκλες

στο ίδιο τραπέζι

εκτός από ευχές ας τους χαρίσουμε το σημαντικότερο δώρο:

το χρόνο μας.

Ας τους αγκαλιάσουμε λίγο πιο σφιχτά ώστε να κολλήσει ότι έσπασε τη χρονιά που πέρασε.

Ας φτιάξουμε αναμνήσεις με τα παιδιά μας που αύριο θα γίνουν θύμησες και θα τα συντροφεύουν για την υπόλοιπη ζωή τους.

Ας τραγουδήσουμε λίγο πιο δυνατά ώστε να μας ακούσουν κι όσοι βρίσκονται μακριά για να μη νιώθουν μόνοι και να μη φοβούνται πως τους ξεχνάμε.

Ας πιστέψουμε ξανά στη μαγεία των γιορτών.

Ας πιστέψουμε ξανά στη μαγεία των ανθρώπων μας.

Γιατί οι άνθρωποί μας είναι οι γιορτές μας.

Καλά Χριστούγεννα!

12  πράγματα που δεν ήξερα για τα νήπια και φρόντισε ο γιος μου να μάθω

Αν είσαι κι εσύ μαμά ενός ή περισσοτέρων νηπίων, νομίζω θα με καταλάβεις. 

Αν πάλι το παιδάκι σου είναι ακόμη μωρό νομίζω θα με θυμηθείς.

·       Αν σταθεί κάποιος έξω από την πόρτα του σπιτιού μου δύσκολα θα πιστέψει ότι μιλάω στο 2.5 χρονών γιο μου κι όχι στο κατοικίδιό μου.

ü Κατέβα κάτω από τον καναπέ.

ü Μη βάζεις το χέρι σου στα χώματα της γλάστρας.

ü Φύγε από τα σκουπίδια.

ü Μη γλείφεις το πάτωμα....

·       Όταν έχεις ένα νήπιο στο σπίτι το Τριώδιο είναι πάντα ανοιχτό.

·       Όταν το 2χρονο παιδί σου σου λέει: 

Έλα να κάνουμε ένα πάρτυ.

 Εσύ έχεις  στο μυαλό σου αυτό

Εκείνο όμως έχει στο μυαλό του αυτό.

·       «Μαμά κλείδωσε τις πόρτες μη μπουν οι κλέφτες και μας πάρουν τα παιχνίδια.» 

Ομολογώ αυτό δεν μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό.

·       Το τυρί του τοστ αν κοπεί στη μέση γίνεται παλιό, επομένως δεν τρώγεται.

·       Ο Γκογκό είναι ένα πρώτης τάξεως όνομα για να δώσεις στο δεύτερο παιδί σου κι αυτό μου το έμαθε ο ανηψιός μου ο Γεράσιμος. 

Εσύ τώρα που γελάς ειλικρινά δεν καταλαβαίνω το λόγο.

·       Το να κυκλοφορείς μέσα στο σπίτι με ένα κράνος στο κεφάλι είναι απολύτως φυσιολογικό.

·       Το να κοιμάσαι στο κρεβάτι σου είναι passe΄.

. Το να κοιμάσαι οπουδήποτε αλλού είναι το νέο trend.

·       Το «όχι» είναι μια μισητή λέξη εκτός κι αν βγαίνει από τα χείλη τους οπότε κι  είναι ευαγγέλιο.

·       Η ώρα του ύπνου είναι η ιδανική ώρα να θυμηθείς ότι:

ü Πεινάς

ü Διψάς

ü Θέλεις κι άλλο γάλα

ü Θέλεις να δεις τηλεόραση

ü Θέλεις το άλλο αρκουδάκι

ü Θέλεις το πράσινο αρκουδάκι, όχι το κίτρινο

ü Όχι αυτό το άλλο. Τι δεν καταλαβαίνεις;

ü Δεν θες κανένα αρκουδάκι

ü Θες άλλη πυτζάμα γιατί αυτή έχει το Snoopy ενώ η άλλη έχει το Mickey

ü Θες παγωτό

ü Θες να σου γράψουμε το σπίτι

ü Θες να διαβάσουμε την Κοκκινοσκουφίτσα για πέμπτη φορά.

ü Θες άλλη μάνα γιατί αυτή πάει, την χάσαμε.

·       Μετά από μια  επίσκεψή μας  στον παιδίατρο ακολουθεί ο παρακάτω διάλογος:  

-Αγάπη μου επειδή πονάει η κοιλίτσα σου για λίγες μέρες δε θα φας μπισκότα και κουλουράκια. 

Πάμε τώρα στο σούπερ μάρκετ να πάρουμε το γάλα που μας είπε ο γιατρός. 

Εντάξει;

 -Εντάξει!

 Μανούλα και  σοκολάτες να πάρουμε!

 Δεν πονάει τώρα η κοιλίτσα μου!

·       Διάλογος με τον γιο μου την ώρα που του ετοιμάζω το γάλα:

 -Μανούλα μη βάλεις το χέρι σου στη φωτιά.

 Θυμάσαι που κάηκες ; (εννοεί τον ευατό του). 

Να προσέχεις. (πάλι εννοεί τον ευατό του). 

Το αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο βάζει το χέρι του στο μάτι της κουζίνας. 

    Το παράλογο αποκτά πια άλλο νόημα.                       

20 + 1 σκέψεις  που, ίσως, σου φανούν γνώριμες αν είσαι κι εσύ εργαζόμενη μητέρα

·       Το να είσαι μητέρα είναι από μόνο του ένα απαιτητικό project.

 Το να είσαι όμως εργαζόμενη μητέρα σε ανεβάζει αυτομάτως σε άλλο level.

·       Η πραγματική δουλειά αρχίζει όταν επιστρέφεις σπίτι.

·       Πολλές φορές όταν ανατρέχω στην προ παιδιού εποχή μου και θυμάμαι όλα αυτά που με σθένος διακήρυξα :Φυσικά και θα δουλεύω! Να μείνω στο σπίτι να κάνω τι; Θα έχω τα δικά μου λεφτά. Θα είμαι ανεξάρτητη και μάνα- πρότυπο για τα παιδιά μου. Φυσικά και μπορείς να ισορροπήσεις την καριέρα με την οικογένεια. 

 Ειλικρινά, δεν ξέρω αν πρέπει να βάλω τα γέλια ή τα κλάματα.

·       Κάθε φορά που έρχομαι αντιμέτωπη με τα άπλυτα, τα ασιδέρωτα και την ακαταστασία του σπιτιού σκέφτομαι πως, δεν μπορεί μένουν και άλλοι εκτός από εμάς σε αυτό το σπίτι.

·       Μπορεί το σώμα σου να είναι στη δουλειά, ένα μεγάλο μέρος του μυαλού σου όμως είναι εκεί που βρίσκεται το παιδί σου.

 Κι αυτό είναι κάτι που δε θα αλλάξει ποτέ.

    Το μικρό αυτό ανθρωπάκι που σε κάνει να θες πάντα να επιστρέφεις στο σπίτι και σου υπενθυμίζει πως τίποτε άλλο δεν είναι ανώτερο αυτού.

·       Πολλές φορές, εκεί γύρω στις 6-7 το πρωί, σκέφτομαι να παραιτηθώ, να μεταναστεύσω, πόσα σουτιέν κάηκαν τζάμπα και βερεσέ  στον «κάδο σκουπιδιών της Ελευθερίας» .

·       Το ότι επέστρεψα στο γυμναστήριο το θεωρώ πράξη ηρωισμού.

·       Μπορεί να μας  χωρίζουν 249 ημέρες για το καλοκαίρι του 2019 αλλά ευτυχώς μόνο 90 ημέρες για τα Χριστούγεννα.

·       Πολλές φορές στη σκέψη και μόνο ότι αύριο ξημερώνει Δευτέρα νιώθω ανακούφιση.

·       Το αφεντικό του σπιτιού είναι πολύ πιο απαιτητικό από το αφεντικό στη δουλειά.

·       Τα αληθινά debate γίνονται μεταξύ των γονιών νωρίς, πολύ νωρίς το πρωί μετά από μια νύχτα γεμάτη διάρροιες, εμετούς και υψηλό πυρετό. 

·       Είναι απόλυτα φυσιολογικό να αισθάνεσαι κουρέλι στις 11 το πρωί. Αν δε αναλογιστείς τι έχεις κάνει μέχρι εκείνη την ώρα ανοίγεις και σαμπάνια!

·       Ο πρωινός ζεστός καφές στη δουλειά μετά τον αγώνα δρόμου  μέχρι να φτάσεις στο γραφείο είναι αξία ανεκτίμητη.

·       Το multitasking είναι τρόπος ζωής.

·       Καταλαβαίνεις  πως είναι να σε λούζει κρύος ιδρώτας όταν είσαι στη δουλειά και βλέπεις να σε καλούν από τον παιδικό.

·       Ο αδιάκοπος οχτάωρος ύπνος έχει γίνει ανάμνηση παλιά, κίτρινο γράμμα στο συρτάρι.

·       Θα χάσεις στιγμές, γέλια, πρώτες λέξεις, συναισθήματα και αγκαλιές .

·       Θα κερδίσεις το φωτεινό τους πρόσωπο όταν επιστρέφεις από τη δουλειά. 

Νομίζω δεν υπάρχει στον κόσμο μεγαλύτερο συναίσθημα από αυτό.

·       Το να αφήνεις πίσω ένα παιδί που κλαίει και σου φωνάζει«Μανούλα, μη φεύγεις» είναι πολύ πιο δύσκολο από ότι φανταζόσουν.

·       Στο τέλος της ημέρας όταν όλοι έχουν αποκοιμηθεί και στο σπίτι επικρατεί ησυχία, βγάζει της μαγική κάπα της μαμάς και ξαπλώνεις.

 Άλλωστε και οι σούπερ ηρωίδες πρέπει να ξεκουράζονται...

5 πράγματα που θέλω να θυμάμαι από το φετινό καλοκαίρι

·       Το ηλιοβασίλεμα

Το σούρουπο.

Τα χρώματα του ουρανού το δείλι.

 «Την ώρα που βραδιάζει στων βράχων το απλησίαστο »

 όπως λέει κι ο ποιητής. 

Τη μαγική αυτή ώρα που νιώθεις το μέσα σου να γαληνεύει κι είσαι έτοιμη για το μεγάλο «ναι» ή το μεγάλο «όχι» να πεις.

Τη μαγική αυτή ώρα που χωρίς λόγια, χωρίς σκέψεις, μπορείς και αναθεωρείς, συγχωρείς, ερωτεύεσαι.

·       Το σπίτι στο χωριό

Τον κήπο με τις λεμονιές, τις πορτοκαλιές και την εκκωφαντική σιωπή.

Τώρα πια είναι αργά κι όλοι οι κάτοικοι του σπιτιού αυτού έχουν αποκοιμηθεί.

Μα είναι βραδιές

 που θαρρείς πως ακούς ψιθύρους από το μέσα δωμάτιο.

Κλείσε τα μάτια.

Τους ακούς;

 Σσσσς!

Η γιαγιά μαγειρεύει κι ο παππούς τραγουδά.

·       Το χρόνο που περάσαμε μαζί

Τις χρωστούμενες από το χειμώνα αγκαλιές.

Τα τραγούδια δυνατά στο αυτοκίνητο.

(Αδιαμφισβήτητα το σουξέ του καλοκαιριού).

 Τα ατέλειωτα φιλιά και  χάδια που στερηθήκαμε το χειμώνα.

Τα γέλια και τις ιστορίες μέχρι αργά τη νύχτα.

Εκείνο το σ’ αγαπώ μανούλα

 λίγο πριν αποκοιμηθείς στην αγκαλιά μου.

·       Τη μυρωδιά του αντιηλιακού

ανακατεμένη με την αλμύρα της θάλασσας.

Τα γυμνά πόδια.

Το μεσημεριανό ύπνο μετά από μπάνιο στη θάλασσα.

Τα σημάδια στο σώμα από το μαγιό.

 Τα κλειστά παντζούρια το μεσημέρι.

Την αίσθηση της αλμύρας στα χείλη.

Το καλοκαίρι μέσα μας.

·       Το καλύτερο δώρο που πήρα ποτέ

«Περνάνε τα χρόνια και πάνε μακριά. 

Και εγώ θα μεγαλώσω και δε θα θυμάμαι πια. 

Πως ήταν το χεράκι μου 

Το μικροσκοπικό. 

Έτσι θα στο θυμίζω 

Με το δώρο μου αυτό»

Αναμνηστικό της χρονιάς που πέρασε.

....και ένα που θα ήθελα να ξεχάσω

·       Τη φωτιά

Τη φωτογραφία αυτή που μέρες τώρα έχει στοιχειώσει το μυαλό μου.

Τη μυρωδιά της φωτιάς.

Τον κόμπο στο λαιμό.

Την τελευταία κραυγή.

Την θλιβερή διαπίστωση ότι ζεις από τύχη.

Τη σκέψη πως θα μπορούσε να ήσουν εσύ ή το παιδί σου.

Το θυμό γιατί είσαι απροστάτευτος.

Την οργή γιατί σε θέσεις ευθύνης κάθονται πάντα άνθρωποι ανεύθυνοι.

Την παραλία που γέμισε στεφάνια .

Τη θάλασσα που γέμισε πτώματα.

Τη μυρωδιά του θανάτου που έφτασε μέχρι την πόρτα μας κι ας ήμασταν μακριά του.

Τη συγνώμη που δεν ακούστηκε.

Την ειλικρινή ευθύνη που κανείς ποτέ δεν ανέλαβε.

Γι΄αυτό σου λέω

αυτό το φθινόπωρο

ας αγκαλιάσουμε τα παιδιά μας λίγο περισσότερο

ας πούμε σ΄αγαπώ λίγο πιο δυνατά

ας κάνουμε σήμερα αυτό που πάντα αφήνουμε για αύριο 

κι ύστερα καταλήγει στο ποτέ.

Γι΄αυτό σου λέω

αυτό το φθινόπωρο

ας κρατήσουμε το κερί αναμμένο

με τη σκέψη πως 

οι ψυχές πάντα γυρνάνε στα μέρη που αγαπήσανε και ζήσανε.