5 πράγματα που θέλω να θυμάμαι από το φετινό καλοκαίρι

·       Το ηλιοβασίλεμα

Το σούρουπο.

Τα χρώματα του ουρανού το δείλι.

 «Την ώρα που βραδιάζει στων βράχων το απλησίαστο »

 όπως λέει κι ο ποιητής. 

Τη μαγική αυτή ώρα που νιώθεις το μέσα σου να γαληνεύει κι είσαι έτοιμη για το μεγάλο «ναι» ή το μεγάλο «όχι» να πεις.

Τη μαγική αυτή ώρα που χωρίς λόγια, χωρίς σκέψεις, μπορείς και αναθεωρείς, συγχωρείς, ερωτεύεσαι.

·       Το σπίτι στο χωριό

Τον κήπο με τις λεμονιές, τις πορτοκαλιές και την εκκωφαντική σιωπή.

Τώρα πια είναι αργά κι όλοι οι κάτοικοι του σπιτιού αυτού έχουν αποκοιμηθεί.

Μα είναι βραδιές

 που θαρρείς πως ακούς ψιθύρους από το μέσα δωμάτιο.

Κλείσε τα μάτια.

Τους ακούς;

 Σσσσς!

Η γιαγιά μαγειρεύει κι ο παππούς τραγουδά.

·       Το χρόνο που περάσαμε μαζί

Τις χρωστούμενες από το χειμώνα αγκαλιές.

Τα τραγούδια δυνατά στο αυτοκίνητο.

(Αδιαμφισβήτητα το σουξέ του καλοκαιριού).

 Τα ατέλειωτα φιλιά και  χάδια που στερηθήκαμε το χειμώνα.

Τα γέλια και τις ιστορίες μέχρι αργά τη νύχτα.

Εκείνο το σ’ αγαπώ μανούλα

 λίγο πριν αποκοιμηθείς στην αγκαλιά μου.

·       Τη μυρωδιά του αντιηλιακού

ανακατεμένη με την αλμύρα της θάλασσας.

Τα γυμνά πόδια.

Το μεσημεριανό ύπνο μετά από μπάνιο στη θάλασσα.

Τα σημάδια στο σώμα από το μαγιό.

 Τα κλειστά παντζούρια το μεσημέρι.

Την αίσθηση της αλμύρας στα χείλη.

Το καλοκαίρι μέσα μας.

·       Το καλύτερο δώρο που πήρα ποτέ

«Περνάνε τα χρόνια και πάνε μακριά. 

Και εγώ θα μεγαλώσω και δε θα θυμάμαι πια. 

Πως ήταν το χεράκι μου 

Το μικροσκοπικό. 

Έτσι θα στο θυμίζω 

Με το δώρο μου αυτό»

Αναμνηστικό της χρονιάς που πέρασε.

....και ένα που θα ήθελα να ξεχάσω

·       Τη φωτιά

Τη φωτογραφία αυτή που μέρες τώρα έχει στοιχειώσει το μυαλό μου.

Τη μυρωδιά της φωτιάς.

Τον κόμπο στο λαιμό.

Την τελευταία κραυγή.

Την θλιβερή διαπίστωση ότι ζεις από τύχη.

Τη σκέψη πως θα μπορούσε να ήσουν εσύ ή το παιδί σου.

Το θυμό γιατί είσαι απροστάτευτος.

Την οργή γιατί σε θέσεις ευθύνης κάθονται πάντα άνθρωποι ανεύθυνοι.

Την παραλία που γέμισε στεφάνια .

Τη θάλασσα που γέμισε πτώματα.

Τη μυρωδιά του θανάτου που έφτασε μέχρι την πόρτα μας κι ας ήμασταν μακριά του.

Τη συγνώμη που δεν ακούστηκε.

Την ειλικρινή ευθύνη που κανείς ποτέ δεν ανέλαβε.

Γι΄αυτό σου λέω

αυτό το φθινόπωρο

ας αγκαλιάσουμε τα παιδιά μας λίγο περισσότερο

ας πούμε σ΄αγαπώ λίγο πιο δυνατά

ας κάνουμε σήμερα αυτό που πάντα αφήνουμε για αύριο 

κι ύστερα καταλήγει στο ποτέ.

Γι΄αυτό σου λέω

αυτό το φθινόπωρο

ας κρατήσουμε το κερί αναμμένο

με τη σκέψη πως 

οι ψυχές πάντα γυρνάνε στα μέρη που αγαπήσανε και ζήσανε.