Τρίτη 26 Σεπτεμβρίου 2017

Είμαι μαμά και είμαι καλά;





Έλα, παραδέξου το.

Από τότε που έγινες μητέρα, κάτι έχει αλλάξει.

Δεν ξέρω αν φταίει η έλλειψη  ύπνου, η έλλειψη χρόνου ή η έλλειψη γενικότερα αλλά μια διαταραχή στη σκέψη, μια διαταραχή στην ομιλία την έχεις.

Μη ταράζεσαι! 

Είσαι λίιγο του.. γιατρού αλλά είσαι δική μας!

·       Αυταπάτες vol1: Η συγκεκριμένη διαταραχή κάνει την εμφάνισή της πολύ νωρίς. 

Πριν ακόμα γίνεις μητέρα.

 Για την ακρίβεια η συγκεκριμένη διαταραχή είναι και ο λόγος που τα ζευγάρια αποφασίζουν να κάνουν παιδιά. 

«Το δικό μας παιδί δεν θα είναι σαν όλα τα άλλα παιδιά».

 «Το δικό μας παιδί δεν θα γκρινιάζει».

« Το δικό μας παιδί θα μας ακούει».

 «Το δικό μας παιδί δεν θα ανεβαίνει σε τραπέζια-καναπέδες, με αποτέλεσμα να έχουμε διαρκείας στα νοσοκομεία». 

Σου θυμίζει κάτι; 

And so it begins…

·       Φωνές..ακούω φωνές:  Πόσες, μα πόσες φορές, αλήθεια, δεν βγήκες από το μπάνιο γυμνή, με τα νερά να στάζουν στο πάτωμα γιατί θα έπαιρνες όρκο πως άκουσες το μωρό να κλαίει; 

Πόσες μα πόσες φορές,αλήθεια, θα έπαιρνες όρκο πως άκουσες να σε φωνάζει μαμά,ακόμα κι αν είναι χιλιόμετρα μακριά; 

Σου ακούγονται οικεία; 

Ψευδαισθήσεις το λένε και πάει σετάκι με την μητρότητα.

·       Κενά μνήμης: Εδώ, πιάσαμε κέντρο.

Μια σύγχυση να το πω; 

Μια θολούρα; 

Τρικυμία εν κρανίω. 

Σε απλά ελληνικά: 

Ποιος είμαι εγώ; 

Ποιος είσαι εσύ; 

Ποιος πήγε και άπλωσε τα ρούχα στην ταράτσα;

·       Αυταπάτες vol 2: Μη μου το παίζεις εμένα κουλ μαμά.

 Σε βλέπω. 

Άλλη μια κουκουβάγια με το κουκουβαγιόπουλό της. 

Μη μου το παίζεις εμένα κουλ μαμά. 

Σε βλέπω, στην παιδική χαρά να ρίχνεις κλεφτές ματιές στα άλλα παιδάκια και μετά να γυρνάς το βλέμμα στο δικό σου παιδί όλο καμάρι.

 Ναι! Ξέρω τι σκέφτεσαι.  

Τα ίδια σκέφτομαι και εγώ.

 Τα ίδια σκεφτόμαστε όλες.

Κοινώς: Άλλη παιδί δεν έκανε, μόνο η Μαριώ το Γιάννη!


·       Αυταπάτες vol 3: Στο δεύτερο παιδί θα τα καταφέρω καλύτερα!


                                   And so it begins…

                                 And so the story goes...

Τρίτη 19 Σεπτεμβρίου 2017

10 αλήθειες για τις καλοκαιρινές διακοπές με ένα μωρό



Ξεκινώντας από τα βασικά: Οι διακοπές δεν είναι διακοπές. 
Όταν γίνεσαι γονιός  αποχαιρετάς για πάντα το ρήμα διακόπτω και προσγειώνεσαι (λίγο ανώμαλα, θα σημειώσω)  στο ρήμα μεταφέρω. 
Μεταφέρεις την ρουτίνα του σπιτιού , την γκρίνια, το κλάμα με λόγο, το κλάμα χωρίς λόγο, την προίκα, την αϋπνία, τα νεύρα....

Το να ταξιδεύεις με ένα μωρό είναι σαν να συνοδεύεις ένα ροκ σταρ σε περιοδεία. 
Είναι πράγματι εντυπωσιακό πόσα μα πόσα πράγματα χρειάζεται ένα λιλιπούτειο πλασματάκι.
 Κρατάς σημειώσεις;
 Μια βαλίτσα για τα ρούχα. 
Ένα μικρό βαλιτσάκι- νεσεσέρ για το φαρμακείο του μωρού. Τσάντα παραλίας με όλο τον απαραίτητο εξοπλισμό.
 Τσάντα –αλλαξιέρα. 
Τσάντα απασχόλησης  για το ταξίδι.
Τσάντα για την ώρα που θα διψάσει, που θα θέλει να φάει κάτι ελαφρύ, κάτι «απαγορευμένο»,  να φάει κανονικά....

Η εξόρμηση  στην παραλία με ένα μωρό είναι ένας μικρός άθλος.
 Η τσάντα παραλίας δεν είναι τσάντα παραλίας.
 Είναι -πωλείται- όπως- είναι επιπλωμένο. 
Κουβαδάκια, φτυαράκια, βαρκούλες, παγούρια, ποτηράκια, μπολ με φρέσκα φρούτα, μπισκοτάκια, πετσετούλα, μπουρνουζάκι, αντιηλιακό, κρέμα για τσιμπήματα,καπελάκια, δεύτερο μαγιό(και τρίτο μη σου πω) σακούλα για την πάνα που θα αλλάξεις, μια αλλαξιά ρούχα...θες κι άλλα;



Όλα τα λεφτά η έκφραση της κοπέλας που έχει έρθει όλο χαρά να πάρει παραγγελία την ώρα που εσύ βγάζεις την πάνα από το μωρό, για να του βάλεις το μαγιό και ανακαλύπτεις πως μέσα κρύβει μια έκπληξη. 
Φυσικά και συνεχίζεις απτόητη: Με το ένα χέρι καθαρίζεις τον ποπό του μωρού και με το άλλο δίνεις τα χρήματα για το φρέντο καπουτσίνο(με μαύρη ζάχαρη παρακαλώ) που μόλις έχεις παραγγείλει. 
Και κάπως έτσι μεταφέρεσαι αυτόματα στην επόμενη πίστα!

Η αλλαγή περιβάλλοντος αποσυντονίζει το μωρό με αποτέλεσμα να ξυπνάει αρκετές φορές μέσα στη νύχτα ή να ξυπνάει από το χάραμα, πριν  ο αλέκτωρ λαλήσει. 

Το concept πρωί- απόγευμα στη θάλασσα φορτωμένη σαν το μουλάρι και μετά μπάνιο μεσημέρι –βράδυ και πλύνε μαγιό-στέγνωσε μαγιό , τάισε-κοίμισε-μάζεψε και όλα αυτά στους σωστούς χρόνους ,ώστε να βγει το πρόγραμμα, είναι η επόμενη δύσκολη πίστα των καλοκαιρινών διακοπών και ο λόγος που πέφτεις ξερή από τις 10’ άντε 11’!

Ο μεσημεριανός ύπνος αγκαλιά με το μωρό είναι η μεγαλύτερη επιβράβευση για όλα τα παραπάνω. 
Η μυρωδιά του μωρού, ανακατεμένη με τη μυρωδιά του αφρόλουτρου και ότι έχει μείνει από το αντιηλιακό είναι απλά μεθυστική. 



Δεν υπάρχει λόγος να αγχώνεσαι μήπως ξεχάσεις κάτι. Φυσικά και θα ξεχάσεις κάτι και αυτό το κάτι θα είναι και απαραίτητο και θα το χρειαστείς άμεσα και όταν τα φαρμακεία θα είναι κλειστά.

Είναι μαθηματικός βέβαιο πως στις τόσες μέρες στην παραλία, κάποια στιγμή θα τα φέρει έτσι η ζωή και θα βρεθείτε δίπλα σε ένα ερωτευμένο ζευγαράκι που για άγνωστο λόγο αποφάσισε να πάει πρωί πρωί για μπάνιο. 
Ο διάλογος γίνεται με τα μάτια και μεταφράζεται κάπως έτσι:

- Ερ. ζευγαράκι: Εδώ βρήκατε να κάτσετε;

- Εσείς: Εκεί που είσαι ήμουνα και εδώ που είμαι θα έρθεις!!! Για την ώρα απολαύστε τον ήλιο.

Δε θα άλλαζες αυτές τις στιγμές για τίποτα στον κόσμο. 
Γιατί αυτές οι στιγμές είναι μαγικές.
 Γιατί αυτό το μικρό χεράκι, ακόμα κι αν κάποια στιγμή αισθανθείς χαμένη, αν το εμπιστευτείς, μπορεί να σου δείξει το δρόμο. 
Γιατί ο χρόνος που περνάς με το παιδί σου είναι πολύτιμος. 
Γιατί ο χρόνος που περνάς με το παιδί σου, σε κάνει καλύτερο άνθρωπο. 
Γιατί αυτές οι στιγμές, αυτές οι μέρες με το παιδί σου είναι η προίκα του. 
Γιατί στο τέλος αυτής της διαδρομής, θα μπορείς να κοιτάξεις πίσω και με το χέρι στην καρδιά να πεις:
Άξιζε!



Τετάρτη 13 Σεπτεμβρίου 2017


Ένας χρόνος μαζί σου

                                            (στον ανηψιό μου)



Και να που φτάσαμε εδώ, να γιορτάζουμε γενέθλια και βάπτιση μαζί. 
Και να που φτάσαμε εδώ, να μετράμε 12 μήνες μακριά από εκείνη την ημέρα. 
12 μήνες μακριά από εκείνο το τηλεφώνημα. 
Το τηλεφώνημα που έλεγε πως έρχεσαι  και  πρέπει να βιαστούμε.
Και να που φτάσαμε εδώ..
Και να που ήρθες...
Αλήθεια πόσο γρήγορα που πέρασε ένας χρόνος;
Λες και ήταν χτες .
Ένα τόσο δα μικρό πλασματάκι .
 Τη μια μέρα να μοιάζεις στη μαμά. Την άλλη μέρα να μοιάζεις στο μπαμπά. Και μετά ξανά στη μαμά...
Αλήθεια πως το έκανες αυτό;
Και να που ήρθες, κουβαλώντας μαζί σου και  δώρα. 
Ένας  χρόνος γεμάτος αγκαλιές, μυρωδιές, χάδια, χαμόγελα και αγάπη.
Θεέ μου πόση αγάπη.
Σε κοιτώ και τα μάτια μου βουρκώνουν  την ώρα που ο παπάς σε βουτά στην κολυμπήθρα.
Προσπαθώ να κρατήσω τα δάκρυά μου, μα μάταια.
 Η συγκίνηση μεγάλη.
Είναι βλέπεις και το όνομα.
Σε αυτό το  όνομα  χρωστάω, ότι μέχρι σήμερα είμαι.
Σε κοιτώ και τα μάτια μου βουρκώνουν την ώρα που ο παπάς σε βουτά στην κολυμπήθρα.
Προσπαθώ να κρατήσω τα δάκρυά μου, μα μάταια.
 Η συγκίνηση μεγάλη.
Κλείνω τα μάτια και προσεύχομαι.
Παρακαλώ το Θεό να μη φύγει ποτέ από κοντά σου.
Κλείνω τα μάτια και προσεύχομαι.
Είθε η ζωή να είναι γενναιόδωρη μαζί σου.
Όπως γενναιόδωρος είσαι και εσύ. 
Ήρθες στη ζωή μας,κουβαλώντας μαζί σου και δώρα.
Γαλήνη, ευλογία,ευτυχία και αγάπη.
Θεέ μου πόση αγάπη.
Και να που ήρθες...
Και να που φτάσαμε εδώ...




Τρίτη 5 Σεπτεμβρίου 2017

Στο μυαλό μιας μαμάς, που επιστρέφει στη δουλειά μετά από καλοκαιρινές διακοπές






Δηλαδή διακοπές τέλος;

Όταν λέμε διακοπές τέλος, εννοούμε και μεσημεριανός ύπνος τέλος; Αουτς. Αυτό πόνεσε!

Σοβαρά τώρα, αύριο επιστρέφω στη δουλειά; Μισό λεπτό βρε παιδιά, να το συζητήσουμε.

Πρέπει να πάω οπωσδήποτε;

Καταρχάς, αντέχουμε οικονομικά να μην πάω;

Ούτε για αστείο.

Θα πάω!

Πως πέρασε τόσο γρήγορα το καλοκαίρι;

Βασικά πως περνάει τόσο γρήγορα ο καιρός γενικότερα;

Υπάρχει περίπτωση αυτή τη χρονιά να καταφέρω να βρω αυτή τη ριμάδα την ισορροπία ανάμεσα στο σπίτι και στη δουλειά;

Δηλαδή το τρίπτυχο ξενύχτι-μαύρος κύκλος – όρθιο ζόμπι θα φορεθεί και φέτος;

Δηλαδή από αύριο τρεχάτε ποδαράκια μου και εμπρός καλά μου χεράκια πολλαπλασιαστείτε γιατί με δυο χέρια τι να πρώτο-κάνω η άμοιρη;

Δηλαδή από αύριο θα περιμένουμε πως και πως τα σαββατοκύριακα και θα αρχίσουμε να μετράμε αντίστροφα για τα Χριστούγεννα σαν την διαφήμιση των Jumbo;

Αλήθεια, πόσες μέρες έχουμε μέχρι τα Χριστούγεννα;

Δηλαδή από αύριο που θεωρητικά μπαίνουμε στο Φθινόπωρο και αμέσως μετά στο Χειμώνα θα περνάμε τα βράδια μας με λίγο πυρετούλη, λίγο βήχα, λίγο μύξα και το αγόρι μου;

Αλήθεια τώρα διακοπές τέλος;

Αυτό ήταν το καλοκαίρι;

 Πάει; 

Τέλειωσε; 

Να ζήσουμε να το θυμόμαστε;

Του χρόνου πάλι;

Σε πόσες μέρες είναι του χρόνου;

Δηλαδή εγώ τώρα θα πρέπει να νιώθω φρέσκια και ανανεωμένη; (γελάνε και οι πέτρες).

Γιατί νυστάζω συνέχεια;

Είμαι εγώ ο ορισμός του ανθρώπου που πήγε διακοπές, ξεκουράστηκε και τώρα ετοιμάζεται να επιστρέψει στη δουλειά;

Και αφού εγώ θα είμαι στη δουλειά, ποιος θα βάζει πλυντήρια, ποιος θα σιδερώνει, καθαρίζει, μαγειρεύει, κανονίζει τα εμβόλια, μιλάει με τον παιδίατρο σε εβδομαδιαία βάση;

Τι είπατε;

 Δεν σας άκουσα;

Εγώ;

Πρέπει να πάω οπωσδήποτε;

Καταρχάς, αντέχουμε οικονομικά να μην πάω;

Ούτε για αστείο.

Θα πάω!