Κάθε Σεπτέμβρη

Στα 23 χρόνια που με χωρίζουν από την τελευταία φορά που πέρασα την πόρτα του σχολείου μου, δε με θυμάμαι ούτε μία φορά να το νοσταλγώ.

Αυτό το «Τα μαθητικά τα χρόνια δεν τα αλλάζω με τίποτα» σε μένα πέρασε και δεν ακούμπησε.

Κι ενώ το countdown για τη νέα σχολική χρονιά έχει αρχίσει από τα τέλη Αυγούστου, σκέφτομαι πως είμαστε μια αναπνοή πριν το μεγάλο πρώτο κουδούνι.

Προ νήπιο.

Μια ανάσα πριν το Λό-λα να ε-να Μ ή-λ ο.

Μια ανάσα πριν το πα και πι παπί.

Μια ανάσα πριν γυρίσει η σελίδα.

Οριστικά και αμετάκλητα.

Μια ανάσα πριν το εγκεφαλικό.

Άντε τώρα να του πεις πως για τα επόμενα 14 χρόνια της ζωής του ο Σεπτέμβρης δε θα είναι ο αγαπημένος του μήνας.

Άντε τώρα να του εξηγήσεις ότι λόγω του Σεπτέμβρη ο Ιούλιος και ο Αύγουστος δεν είναι μήνες, είναι ιδέα.

Άντε τώρα να του πεις πως το προ νήπιο είναι απλώς το πρελούδιο και όχι ή φούγκα.

Αν εννοείς τι εννοώ.

Είναι το ordevre που λένε και οι φίλοι μας οι Γάλλοι και ουδεμία σχέση έχει με αυτό που θα επακολουθήσει.

Και κάπως έτσι τα σχολεία γέμισαν παιδικές φωνές.

Και κάπως έτσι οι δρόμοι πλημμύρισαν με κίτρινα αυτοκινητάκια.

Και κάπως έτσι οι ώρες αιχμής απέκτησαν ξανά την αξία τους.

Και κάπως έτσι περνάνε τα χρόνια

Και κάπως έτσι αλλάζουν οι εποχές

Και γίνονται γρήγορες και παράξενες.

Και οι τσάντες γεμίζουν εκτός από βιβλία, με μάσκες και αντισηπτικά.

Με μέτρα προστασίας, αποστάσεις,ανασφάλεια και φόβο.

Με αυτό το μούδιασμα που κουβαλάμε από την περασμένη άνοιξη αλλά και με μια βαθιά αισιοδοξία πως κι αυτό θα περάσει.

  

Καλή σχολική χρονιά!

Το τέταρτο καλοκαίρι

Το ρολόï δείχνει 6.40πμ. 

Τελευταία μέρα στη δουλειά σήμερα σκέφτομαι.

Πριν ακόμα τα πόδια μου πατήσουν στο πάτωμα, το μυαλό μου έχει ήδη τρέξει χιλιόμετρα.

Σε παραλίες, αμμουδιές, ηλιοβασιλέματα, παιχνίδια και χρόνο.

Χρόνο να κυλά πότε αργά και πότε γρήγορα χωρίς σημασία.

Ακόμα και τα ρολόγια στις διακοπές δείχνουν αλλιώς την ώρα.

Ώρα για μπάνιο, ώρα για ύπνο, ώρα για βόλτα, ώρα για καφέ, ώρα για το απόλυτο τίποτα.

Καθώς κατεβαίνω τις σκάλες ακούω την αναπνοή του.

Κοιμάται ακόμα...

Τελευταία μέρα στη δουλειά σήμερα σκέφτομαι κι από αύριο διακοπές.

Κάπου διάβασα πως έχουμε μόνο 18 καλοκαίρια να περάσουμε με τα παιδιά μας.

Εμείς αισίως φτάσαμε στο τέταρτο.

Άρα με ένα γρήγορο υπολογισμό μας μένουν ακόμα περίπου 14 καλοκαίρια.

Είναι ακόμα πολλά σκέφτομαι.

Το ρολόï δείχνει 7.10 πμ.

Στην πρώτη γουλιά καφέ το μυαλό φορτώνει κι άλλες πληροφορίες.

Αμέτρητες.

‟Όσο ακόμα τα σκεπάζεις” μου είχε πει μια μαμά με μεγαλύτερα παιδιά κάποτε, είναι καλά”.

Άρα με ένα γρήγορο υπολογισμό μας μένουν λιγότερο από 14 καλοκαίρια.

Καλοκαίρια που μετριούνται στα δάχτυλα των δυο χεριών.

Και ξέρω πως, πριν ανοίξω  τα μάτια μου θα μετριούνται στα δάχτυλα του ενός και μετά θα μάθουμε να μετράμε αλλιώς.

Το χρόνο, τη σιωπή, την απουσία.

Μέχρι τότε λοιπόν...

Ας απολαύσουμε μαζί ένα ακόμα ηλιοβασίλεμα.

Ας περπατήσουμε σε δρόμους γνώριμους κι αγαπημένους.

Ας μας βρει ένα ακόμα βράδυ στη θάλασσα.

Ας φτιάξουμε ένα ακόμα κάστρο στην άμμο.

Ας ξεχάσουμε για λίγο ότι είμαστε γονείς κι ας θυμηθούμε ότι είμαστε δημιουργοί αναμνήσεων.

Ας γεμίσουμε λοιπόν το  άλμπουμ των παιδικών τους  χρόνων με ανεξίτηλα χρώματα και μυρωδιές αναλλοίωτες στο χρόνο.

Ας θυμηθούμε πως είμαστε το σημαντικότερο κομμάτι του παζλ.

Και τέλος 

Ας σταματήσουμε να μετράμε τα χρόνια κι ας τα κάνουμε απλά να αξίζουν.

Καλό καλοκαίρι...

Επιστροφή στην κανονικότητα;  #NOT

Και τώρα τι θα κάνουμε χωρίς βαρβάρους;

Το ημερολόγιο στη δουλειά γράφει 11 Μαρτίου.

Και κάπου εκεί τέλειωσαν όλα.

Οι άσκοπες μετακινήσεις.

 Οι βόλτες με το αυτοκίνητο.

 Τα μαγαζιά.

 Τα θέατρα.

 Τα σινεμά.

Όλα.

Lockdown.

Η καινούργια λέξη που μπήκε στη ζωή μας, έτσι, ξαφνικά.

Κι ύστερα ήρθαν κι άλλες.

Πανδημία.

Καραντίνα.

Μένουμε σπίτι

Μένουμε ασφαλείς

Και να σου τα σποτάκια

Και να σου ο Σπύρος Παπαδόπουλος

Κι ήρθε και μας σήκωσε γιατί πως θα μείνω μάνα μου σπίτι;

Πως θα γυρίσω το διακόπτη από το on στο off;

Πως θα μάθω  να ζω σε slow down;

Σκέφτηκε άραγε κανείς αυτή την άμοιρη εργαζόμενη μάνα που το multitasking έχει γίνει δεύτερη φύση της;

 Πως θα το γυρίσει τώρα σε  slow motion;

Ελληνιστί: Τα ζώα μου αργά!

Αρνούμαι!

Δε δύναμαι σου λέω!

Δηλαδή από Μαίρη Παναγιωταρά, θα το γυρίσω σε Ρόμπιν Ουίλιαμς από τον Κύκλο των χαμένων ποιητών;

”Πήγα στα δάση γιατί θέλησα να ζήσω.

Θέλησα να ζήσω βαθιά.

Να ρουφήξω το μεδούλι της ζωής.

Να αποδιώξω ότι δεν ήτανε ζωή

Κι όχι όταν πεθάνω, να ανακαλύψω ότι δεν έζησα.

Κι όμως το κάναμε!

Και σπίτι μας μείναμε.

Και τον κώλο μας κάτω βάλαμε. Που αυτός ο καναπές αν είχε φωνή...

Και αυτοκίνητά μας τα πλύναμε.

Και τα βουνά τα  πήραμε

Και την άνοιξη υποδεχτήκαμε

Και τη γειτονιά μας γνωρίσαμε

Και βαράκια αγοράσαμε για να κάνουμε γυμναστική

Και τα μπαλκόνια μας φτιάξαμε

Και κλαδέψαμε

Και κατεβάσαμε τα καλοκαιρινά

Και ανεβάσαμε τα χειμωνιάτικα

Και τα παιδιά μας γνωρίσαμε

Και να σου πω και κάτι;

Δεν είμαστε και τόσο κακοί τελικά.

Κουρασμένοι είμαστε.

Θα μπορούσα να πω, πως μας γουστάρω.

Είμαστε ωραίοι τύποι τελικά κι ας μην μας το χα!

Και μιας και λέμε αλήθειες να σου πω και κάτι ακόμα;

Τελικά την ήθελα την καραντίνα μου.

Χωρίς την πανδημία βέβαια.
 Να εξηγούμαστε.

Αυτό το lockdown βρε παιδί μου ήρθε και γαλήνεψε το μέσα μου.

Είδα το πρόσωπό μου άβαφο και δε φοβήθηκα.

Ούτε τις ώρες με το παιδί μου  φοβήθηκα  κι ας με είχε λούσει κρύος ιδρώτας στην αρχή.

Και τώρα λέει καραντίνα τέλος.

Το ημερολόγιο στη δουλειά γράφει 18 Μαΐου.

Και τώρα τι θα κάνουμε χωρίς βαρβάρους;

Ή μήπως και τώρα τι θα κάνουμε με τους βαρβάρους;

15 πράγματα που έμαθα από τότε που έγινα μαμά

·       Πάντα αγαπούσα τον καφέ αλλά από τότε που έγινα μητέρα η σχέση αυτή έγινε μοναδική.

·        Είναι εντυπωσιακό πόσα πράγματα μπορώ να κάνω μόνη μου σε μια ώρα.

·        Μπορώ να αλλάξω μια πάνα και με κλειστά μάτια.

·        Μπορώ να επινοήσω ολόκληρο  παραμύθι.

·        Καμία μαμά δεν μπορεί να είναι ήρεμη 24 ώρες το 24ωρο εκτός από τη μαμά της Πέππα.

·        Πόσο αφόρητα εκνευριστικές μπορούν να γίνουν οι άλλες μαμάδες.

·        Πόσο τέλεια μαμά ήμουν πριν γίνω μαμά.

·        Για να γίνεις ένας υπέροχος γονιός πρέπει πρώτα να γίνεις ένας υπέροχος άνθρωπος.

·        Καμία συμβουλή δε θα σε σώσει.

Δεν υπάρχουν χρυσοί κανόνες. 

Κάθε οικογένεια χαράζει το δικό της δρόμο σύμφωνα με την ιδιοσυγκρασία και τα ‟θέλω”  της.

·        Θες να γίνεις καλύτερος άνθρωπος. 

Να διαβάσεις εμπνευσμένα βιβλία. 

Να ακούσεις ωραίες μουσικές.

Να επισκεφτείς καινούργια μέρη

 γιατί κάποιος τώρα σε παρακολουθεί 

και μαθαίνει από εσένα.

·        Η διαπαιδαγώγηση δε γίνεται με τα λόγια αλλά με τις πράξεις μας

 όταν νομίζουμε ότι το παιδί μας δε μας βλέπει.

·        Πόσο ευτυχισμένο μπορείς να κάνεις το παιδί σου λέγοντας του απλά: 

Σήμερα μη μπεις στο σχολικό, θα περάσω να σε πάρω εγώ από το σχολείο.

·        Ποτέ άλλοτε δεν ήμουν τόσο προσεχτική στην οδήγηση.

 Κάποιος με περιμένει να γυρίσω σπίτι.

·        Ποτέ άλλοτε δεν ήμουν τόσο τυπική με τις εξετάσεις υγείας.

 Κάποιος χρειάζεται να του κρατώ το χέρι μέχρι να καταφέρει να σταθεί στα πόδια του.

·        Πόσο δίκιο είχε η αγαπημένη Σκάρλετ Ο Χάρα.

Καληνύχτα μαμάδες! 

Αύριο θα τα καταφέρουμε καλύτερα!