Το δωμάτιό μου κι εγώ 

Κλείνω τα μάτια μου και βρίσκομαι πάλι εκεί. Το δωμάτιό μου, όπως και το πατρικό μου σπίτι δεν υπάρχουν πια παρα μόνο μέσα στο μυαλό και στην καρδιά μου ως ανάμνηση. Η ωραιότερη, ίσως, των παιδικών και εφηβικών μου χρόνων. Πολλές φορές όταν η πραγματικότητα με πληγώνει επιστρέφω εκεί. Ανοίγω την άσπρη πόρτα με το επίχρυσο σκαλιστό χερούλι και μπαίνω μέσα. Ένα δωμάτιο μόλις έξι τετραγωνικά κι όμως χώρεσε τόση ευτυχία, τόση θλίψη, τόσες χαρές, τόσα όνειρα, τόσα γέλια, τόση μοναξιά, τόσα εγώ, τόσους εαυτούς, τόσα χρόνια. Είμαι πάλι εκεί. Κάθομαι στο ξύλινο σκούρο καφέ κρεβάτι μου. Ξαπλώνω. Το μαξιλάρι μου και το σεντόνι μου μοσχοβολάνε καθαριότητα, μυρίζουν μαμά. Ακριβώς πάνω από το κεφάλι μου η βιβλιοθήκη μου. Τα βιβλία μου, οι αφίσες μου, τα τετράδιά μου. Δίπλα το κομοδίνο με το κασετόφωνο. Αυτό το κασετόφωνο είναι η συντροφιά μου. Ακούω τραγούδια με τις ώρες. Για την ακρίβεια δεν κλείνει ποτέ. Διαβάζω και κοιμάμαι με μουσική. Πολλές φορές ξυπνάω μέσα στην νύχτα γιατί ακούω ένα αγαπημένο μου τραγούδι κι ύστερα με ξαναπαίρνει ο ύπνος. Βαθύτερος, γαλήνιος. Όλα είναι εκεί, όπως τα άφησα. Το γραφείο μου, τα τετράδιά μου με τα ποιήματα. Το μικρό μπαλκονάκι που βλέπει στον κήπο με τις λεμονιές. Μυρίζω ακόμα το άρωμα της λεμονιάς την άνοιξη. Το δωμάτιό μου κι εγώ ή αλλιώς εγώ και ο κόσμος μου. Εκεί μπορώ να είμαι εγώ. Να με ακούω, να με προσέχω, να με καταλαβαίνω. Η κλειστή πόρτα. Το σύνορο μεταξύ δύο κόσμων. Που και που χτυπάει κάποιος, η πόρτα ανοίγει. Μεταφέρομαι για λίγο στον έξω κόσμο. Μεταφέρομαι για λίγο στα απλά, στα καθημερινά, στα βαρετά κι ύστερα επιστρέφω στην αληθινή ζωή. Στις μουσικές, στα τραγούδια, στα όνειρα. Τόσες σκέψεις, τόσα λόγια, τόσα συναισθήματα στοιβάχθηκαν και στριμώχτηκαν για χρόνια μέσα σε ντουλάπες, συρτάρια, τετράδια, βιβλία. Κρύφτηκαν πίσω από την μακριά κουρτίνα και το κλειστό παντζούρι. Νιώθω πως  ήρθε η ώρα να βγουν στο φως. Νιώθω πως ήρθε η ώρα να βγω στο φως. Κλείνω την πόρτα. Ανοίγω τα μάτια μου. Το δωμάτιό μου θα είναι πάντα εκεί μα τώρα ένας ολόκληρος κόσμος με περιμένει. 

 

Αγαπημένη μου Έφη,  

 

Θυμήσου όταν φτάσεις 44 ετών να συνεχίσεις να χαμογελάς και να μην χάσεις ποτέ αυτό το φως από τα μάτια σου. Πάντα να κοιτάς τη ζωή και τους ανθρώπους με αυτό το φως και αυτή τη ζεστασιά στο βλέμμα και να μη συμβιβαστείς με τίποτα λιγότερο.  

Μη ξεχνάς να ονειρεύεσαι και πως ποτέ δεν είναι αργά για να κάνεις μια νέα αρχή στη ζωή σου.  

Μη φοβηθείς να γίνεις αυτό που σου αξίζει να είσαι. Κράτα για πάντα μέσα σου σαν φυλαχτό τα όμορφα αυτά χρόνια της αθωότητας και συνέχισε. Πιστεύω σε εσένα. Έχεις τη δύναμη, έχεις την αποφασιστικότητα, φτιάξε έναν κόσμο που σου ταιριάζει και μπες μέσα.  

Θα σε έχω πάντα στο νου μου και θα ήθελα να με έχεις και εσύ.  

 

 

Η μικρή Έφη  

                                        

Η Πραγματική επιτυχία μιας αποτυχημένης εξωσωματικής 

https://idifono.gr/product/pragmatiki-epitychia-mias-apotychimenis-exosomatikis/

 Μια βραδιά στη Φωκίωνος  

 

Η ζωή μας αποτελείται από κύκλους. Κύκλους πότε μικρούς και πότε μεγάλους. Κι ως γνωστόν οι κύκλοι, είτε μικροί είναι, είτε μεγάλοι κάποτε κλείνουν. Για να ανοίξουν άλλοι και πάει λέγοντας. 

Και κάπως έτσι μέσα σε αυτούς του κύκλους μεγαλώνουμε, διαμορφωνόμαστε, αλλάζουμε, περιστρεφόμαστε με τη φορά του κύκλου και ένα όμορφο πρωί ξεγλιστράμε και μπαίνουμε στον επόμενο. The end of an Era όπως λένε και οι φίλοι μας οι Άγγλοι. 

Κάποιοι από τους ανθρώπους που γνωρίσαμε σε κάθε κύκλο της ζωής μας την κατάλληλη στιγμή ευθυγραμμίζονται μαζί μας και ξεγλιστράνε κι  αυτοί με τη σειρά τους για τον επόμενο κύκλο. Κάποιοι άλλοι πάλι, θα μείνουν πίσω στον ίδιο κύκλο να κυνηγάνε την ουρά τους. Και τότε είναι η σωστή στιγμή να πούμε αντίο.  

Έτσι είναι η ζωή.  Παλίρροια. Πότε πάνω, πότε κάτω. Μα ποτέ, ποτέ προς τα πίσω. 

Χθες λοιπόν το βράδυ βρέθηκα στη Φωκίωνος με τη Λίζα. Η Φωκίωνος υπήρξε για εμένα το πρώτο στέκι των νεανικών μου χρόνων. Και καθώς η νύχτα προχωρούσε και καθώς τα κοκτέιλ διαδέχονταν το ένα το άλλο με αξιοθαύμαστη ταχύτητα, άρχισα δειλά-δειλά να συνδέομαι με τον εικοσάχρονο τότε εαυτό μου. 

Το ίδιο ίσχυε και για την Λίζα μόνο που εκείνη την περίοδο δεν γνωριζόμασταν. Συχνάζαμε στα ίδια στέκια, είχαμε πάνω κάτω την ίδια ηλικία, τα ίδια όνειρα, τις ίδιες ανησυχίες, το ίδιο φως,  αλλά η ζωή μας έφερε κοντά αρκετά χρόνια αργότερα στην ίδια δουλειά. 

Έτσι είναι η ζωή. Σου φυλάει ανθρώπους για αργότερα. 

Και είναι αυτοί οι άνθρωποι που περάσαν από τα ίδια μέρη που πέρασες και εσύ, γέλασαν με τα ίδια αστεία, ήπιαν τα ίδια ποτά, άκουσαν τα ίδια τραγούδια, κάπνισαν τα ίδια τσιγάρα, περιστράφηκαν με τη φορά του ίδιου κύκλου και κάποια απροσδιόριστη στιγμή ευθυγραμμίστηκαν οι τροχιές σας και συναντηθήκατε στον επόμενο κύκλο. 

Και κάπως έτσι, χωρίς να γνωρίζεις τίποτα για αυτούς τους ανθρώπους, είναι σαν να τους ξέρεις χρόνια. 

Και στην ουσία τους ξέρεις. 

Γιατί ήταν εκεί μαζί σου. 

Σε απόσταση αναπνοής από εσένα γιατί η ζωή στους φύλαγε για αργότερα.

 Για αυτό το αναπάντεχο και απροσδιόριστο αργότερα που οι άνθρωποι αυτοί βρίσκουν χώρο και κουμπώνουν μέσα μας. 

Σαν να τους περιμέναμε για χρόνια. Σαν να ξέραμε. Σαν να ξέρανε. 

Τους χρωστάμε λοιπόν, βόλτες, τραγούδια, μουσικές, στα ίδια μέρη που κάποτε περπατήσαμε χώρια. Τους χρωστάμε λοιπόν να περπατήσουμε μαζί.

 Γιατί η ουσία είναι στο μαζί. 

Στο αναπάντεχο και απροσδιόριστο μαζί. 

Τους χρωστάμε και μας χρωστάμε ζωή.    

Αποχαιρετισμός

Πέρασε κιόλας ένας χρόνος. 

Τώρα λοιπόν που έκατσε η σκόνη του θανάτου, τώρα μπορώ να σε δω καθαρά κι ας μη σε βλέπω.

Τώρα που η παρουσία σου είναι εντονότερη από την απουσία σου, τώρα μπορώ να σου γράψω.

Δεν λυπάμαι, όχι, γιατί ξέρω πως το ήθελες να φύγεις. 

Δεν λυπάμαι, όχι, γιατί ξέρω πως δεν πονάς πια. 

    Μόνο που καμιά φορά, ανεβαίνει αυτός ο κόμπος στο λαιμό γι' αυτό το "μπαμπά" που ένα χρόνο τώρα σωπαίνει.

Περπατώ στα χνάρια σου, παρέα με τις μουσικές, τα τραγούδια, τους ποιητές κι όλα αυτά τα μικρά που τόσο μεγάλα μας φανερώθηκαν. 

Συνεχίζω να ονειρεύομαι και δεν σταματώ ποτέ να είμαι "ανήσυχη" και δημιουργική, όπως ακριβώς που έμαθες.

Δεν λυπάμαι που έφυγες γιατί ξέρω πως ελευθερώθηκες κι εγώ ό,τι αγαπώ, το θέλω ελεύθερο. 

Κι αυτό εσύ μου το έμαθες.

Μόνο που καμιά φορά μου λείπει το βλέμμα σου. 

Ο τρόπος που με κοιτούσες, έτσι που καθρέφτιζε μέσα του όλη σου την αγάπη, το σεβασμό και το θαυμασμό σου για εμένα.

Τόσο καθαρά. Τόσο απόλυτα.

Έτσι που να μην μπορώ να συμβιβαστώ με τίποτα λιγότερο στη ζωή μου. 

Δεν λυπάμαι που έφυγες, όχι. 

Νιώθω τυχερή που υπήρξαμε.

Ευγνώμων που συναντηθήκαμε στο χώρο και στο χρόνο.

Συνέχισε λοιπόν το ταξίδι σου στο φως μπαμπά και να θυμάσαι:

Όπου ακούς να τραγουδούν πλησίασε.

Μη φοβάσαι.

Οι κακοί δεν τραγουδούν.

                            Το Πρώτο Κουδούνι

Την ώρα που η δασκάλα της πρώτης δημοτικού μας έδινε την λίστα με τη γραφική ύλη, δεν ξέρω πως και γιατί, στο μυαλό μου ήρθε η εικόνα της μαίας που μας έδινε τη δική της λίστα με τα απαραίτητα για το νεογέννητο.  

Σε ένα παράλληλο σύμπαν, ο χρόνος ανάμεσα σε αυτές τις δύο εικόνες θα μετρούσε έξι χρόνια ακριβώς.        Σε πραγματικό χρόνο όμως πέρασε σαν αστραπή, μέχρι να ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου. 

Ένα προαύλιο γεμάτο  παιδιά και γονείς.    Μπερδεμένοι και στρυμωγμένοι όχι γιατί ήμασταν πολλοί αλλά γιατί ο καθένας από εμάς κουβαλούσε και κάτι μαζί του. Τις αναμνήσεις του, το γέλιο του, τη χαρά, την ανησυχία του. 

Ένα προαύλιο γεμάτο παιδιά, γονείς και στην άκρη τα πρωτάκια. Μια ειδική κατηγορία για το σχολικό γίγνεσθαι. Μια ειδική κατηγορία στη ζωή. 

Τα μικρά που θα γίνουν μεγάλα. 

Τα μικρά που αφήσαν πίσω τους τη νηπιακή ηλικία και σήμερα παρουσιάζονται με την καινούργια φορεσιά της παιδικής. 

Σε άλλους χωράει, σε άλλους πάλι περισσεύει. 

Είναι δικιά τους όμως η φορεσιά. Δικό τους και το ταξίδι και η ζωή που απλώνεται μπροστά τους. 

Και εμείς η μαμάδες των μαθητών της πρώτης δημοτικού;

 Μια ειδική κατηγορία και εμείς σαν τα παιδιά μας.    Και αν καμιά φορά μας βλέπετε αγέρωχες, κρυμμένες πίσω από τα μεγάλα μαύρα γυαλιά μας είναι γιατί προσπαθούμε να κρύψουμε  μεγάλα δάκρυα, μεγάλες ευχές και μεγάλες ελπίδες. 

Την κάναμε τη δουλειά μας σκέφτομαι.                  Άλλες καλά άλλες πάλι καλύτερα. Με κάποιο μαγικό τρόπο όμως τα μεγαλώσαμε και τα φτάσαμε μέχρι το προαύλιο του σχολείου.  

Δεν ήταν εύκολο αλλά ούτε τώρα, ούτε και ποτέ θα είναι. 

Δεν πειράζει. 

Αρκεί που αξιωθήκαμε τη διαδρομή. 

Αρκεί που αξιωθήκαμε τη μέρα. 

Κάθε Σεπτέμβρη

Στα 23 χρόνια που με χωρίζουν από την τελευταία φορά που πέρασα την πόρτα του σχολείου μου, δε με θυμάμαι ούτε μία φορά να το νοσταλγώ.

Αυτό το «Τα μαθητικά τα χρόνια δεν τα αλλάζω με τίποτα» σε μένα πέρασε και δεν ακούμπησε.

Κι ενώ το countdown για τη νέα σχολική χρονιά έχει αρχίσει από τα τέλη Αυγούστου, σκέφτομαι πως είμαστε μια αναπνοή πριν το μεγάλο πρώτο κουδούνι.

Προ νήπιο.

Μια ανάσα πριν το Λό-λα να ε-να Μ ή-λ ο.

Μια ανάσα πριν το πα και πι παπί.

Μια ανάσα πριν γυρίσει η σελίδα.

Οριστικά και αμετάκλητα.

Μια ανάσα πριν το εγκεφαλικό.

Άντε τώρα να του πεις πως για τα επόμενα 14 χρόνια της ζωής του ο Σεπτέμβρης δε θα είναι ο αγαπημένος του μήνας.

Άντε τώρα να του εξηγήσεις ότι λόγω του Σεπτέμβρη ο Ιούλιος και ο Αύγουστος δεν είναι μήνες, είναι ιδέα.

Άντε τώρα να του πεις πως το προ νήπιο είναι απλώς το πρελούδιο και όχι ή φούγκα.

Αν εννοείς τι εννοώ.

Είναι το ordevre που λένε και οι φίλοι μας οι Γάλλοι και ουδεμία σχέση έχει με αυτό που θα επακολουθήσει.

Και κάπως έτσι τα σχολεία γέμισαν παιδικές φωνές.

Και κάπως έτσι οι δρόμοι πλημμύρισαν με κίτρινα αυτοκινητάκια.

Και κάπως έτσι οι ώρες αιχμής απέκτησαν ξανά την αξία τους.

Και κάπως έτσι περνάνε τα χρόνια

Και κάπως έτσι αλλάζουν οι εποχές

Και γίνονται γρήγορες και παράξενες.

Και οι τσάντες γεμίζουν εκτός από βιβλία, με μάσκες και αντισηπτικά.

Με μέτρα προστασίας, αποστάσεις,ανασφάλεια και φόβο.

Με αυτό το μούδιασμα που κουβαλάμε από την περασμένη άνοιξη αλλά και με μια βαθιά αισιοδοξία πως κι αυτό θα περάσει.

  

Καλή σχολική χρονιά!