Να αποφασίσουμε κάποια στιγμή τι ακριβώς θέλουμε για τα παιδιά μας

Κυκλοφορούν στο διαδίκτυο πολλά κείμενα-αφηγήσεις αφιερωμένα για όσους είναι  γεννημένοι εκεί... γύρω στο 1980- 1985.

Όλοι όσοι ανήκουμε σε αυτή τη γενιά καταλαβαίνουμε...

Κάθε φορά που πέφτει στα χέρια μου ένα τέτοιο κείμενο, εκτός από τη νοσταλγία των παιδικών μου χρόνων, γεννιούνται και πολλά ερωτήματα για τα παιδικά χρόνια των δικών μας πια παιδιών.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα καλύτερα από την αρχή.

Κλείνω τα μάτια μου και θυμάμαι.

Τη χωματένια αλάνα δίπλα στο σπίτι μου.

Τα γεμάτα σημάδια από τα χτυπήματα πόδια μου.

Το νερό από το λάστιχο.

Το μπουγέλο μετά τη λήξη της σχολικής χρονιάς.

Το σκαρφάλωμα στα δέντρα.

Τα αναψοκοκκινισμένα μάγουλα  και την βρεγμένη μπλούζα από το κυνηγητό και το τρεχαλητό.

Τα χρώματα του ουρανού το δείλι και την απόλυτη αίσθηση της ελευθερίας που σου έδινε το παιχνίδι στους δρόμους.

Θα περίμενε λοιπόν κανείς πως

μια γενιά που μεγάλωσε στις αλάνες

 που μάτωσε τα γόνατα της

 που μάλωσε 

κι ύστερα αγκαλιάστηκε σφιχτά 

ανανεώνοντας το ραντεβού για την επόμενη μέρα

 θα περίμενε λοιπόν κανείς πως,

αυτή θα ήταν μια ευτυχισμένη γενιά. 

Αντιθέτως όμως

 σήμερα φαντάζει μια δυστυχισμένη γενιά

 που ως γονείς 

έχει χάσει διαπαντός την παιδικότητά της

 και μεγαλώνει καταπιεσμένα παιδιά.

Γονείς που μεγάλωσαν στα χώματα κυκλοφορούν, με τσάντες μεγαλύτερες από το μπόι του παιδιού τους και με τα μωρομάντηλα να έχουν γίνει προέκταση του χεριού τους.

Μην τρέχεις!

Μην ιδρώσεις!

Μην σκαρφαλώνεις!

Μη λερωθείς!

Μη φωνάζεις!

Μην είσαι παιδί μου παιδί γιατί... δεν έχω συμβιβαστεί με την ηλικία μου.

Μη φωνάζεις γιατί... ξυπνάς το παιδί που έχω μέσα μου και αν το ξυπνήσεις ...φοβάμαι... δεν ξέρω τι να το κάνω.

Μην τρέχεις γιατί... θα τρέξω και γω μαζί σου και τότε ίσως καταλάβω ποιά είναι η αληθινή ευτυχία  και αυτό με τρομάζει.

Μην ιδρώνεις γιατί ...έχω άλυτα θέματα μέσα μου κι αυτή η προσταγή με κάνει να νιώθω ισχυρός.

Μην σκαρφαλώνεις γιατί... θα σκαρφαλώσω κι εγώ μαζί σου και τότε ίσως  καταλάβω πως δεν είμαι αρκετός και αυτό επίσης με τρομάζει.

Μην ονειρεύεσαι γιατί ... έχω ξεχάσει τα δικά μου όνειρα

Μείνε σε παρακαλάω στα στενά πλαίσια που έχω φτιάξει για σένα γιατί έτσι νιώθω ασφαλής.

 Μη βγαίνεις  έξω από τα κουτάκια που σου έχω δημιουργήσει γιατί αυτό με αποσυντονίζει.

Μη μου θυμίζεις πως δε μου ανήκεις γιατί με βάζεις σε δύσκολα μονοπάτια.

 Μη μου λες πως μαθαίνεις από εμένα γιατί δεν είμαι καλό παράδειγμα, το ξέρω, αλλά δεν έχω τη δύναμη ούτε τη θέληση να αλλάξω.

Και σε παρακαλώ μη με ξυπνήσεις ποτέ από το βαθύ μου ύπνο γιατί τότε θα καταλάβω πως το να σε αγαπώ και να σε φροντίζω δεν είναι ποτέ αρκετό.