Η Πραγματική επιτυχία μιας αποτυχημένης εξωσωματικής 

https://idifono.gr/product/pragmatiki-epitychia-mias-apotychimenis-exosomatikis/

 Μια βραδιά στη Φωκίωνος  

 

Η ζωή μας αποτελείται από κύκλους. Κύκλους πότε μικρούς και πότε μεγάλους. Κι ως γνωστόν οι κύκλοι, είτε μικροί είναι, είτε μεγάλοι κάποτε κλείνουν. Για να ανοίξουν άλλοι και πάει λέγοντας. 

Και κάπως έτσι μέσα σε αυτούς του κύκλους μεγαλώνουμε, διαμορφωνόμαστε, αλλάζουμε, περιστρεφόμαστε με τη φορά του κύκλου και ένα όμορφο πρωί ξεγλιστράμε και μπαίνουμε στον επόμενο. The end of an Era όπως λένε και οι φίλοι μας οι Άγγλοι. 

Κάποιοι από τους ανθρώπους που γνωρίσαμε σε κάθε κύκλο της ζωής μας την κατάλληλη στιγμή ευθυγραμμίζονται μαζί μας και ξεγλιστράνε κι  αυτοί με τη σειρά τους για τον επόμενο κύκλο. Κάποιοι άλλοι πάλι, θα μείνουν πίσω στον ίδιο κύκλο να κυνηγάνε την ουρά τους. Και τότε είναι η σωστή στιγμή να πούμε αντίο.  

Έτσι είναι η ζωή.  Παλίρροια. Πότε πάνω, πότε κάτω. Μα ποτέ, ποτέ προς τα πίσω. 

Χθες λοιπόν το βράδυ βρέθηκα στη Φωκίωνος με τη Λίζα. Η Φωκίωνος υπήρξε για εμένα το πρώτο στέκι των νεανικών μου χρόνων. Και καθώς η νύχτα προχωρούσε και καθώς τα κοκτέιλ διαδέχονταν το ένα το άλλο με αξιοθαύμαστη ταχύτητα, άρχισα δειλά-δειλά να συνδέομαι με τον εικοσάχρονο τότε εαυτό μου. 

Το ίδιο ίσχυε και για την Λίζα μόνο που εκείνη την περίοδο δεν γνωριζόμασταν. Συχνάζαμε στα ίδια στέκια, είχαμε πάνω κάτω την ίδια ηλικία, τα ίδια όνειρα, τις ίδιες ανησυχίες, το ίδιο φως,  αλλά η ζωή μας έφερε κοντά αρκετά χρόνια αργότερα στην ίδια δουλειά. 

Έτσι είναι η ζωή. Σου φυλάει ανθρώπους για αργότερα. 

Και είναι αυτοί οι άνθρωποι που περάσαν από τα ίδια μέρη που πέρασες και εσύ, γέλασαν με τα ίδια αστεία, ήπιαν τα ίδια ποτά, άκουσαν τα ίδια τραγούδια, κάπνισαν τα ίδια τσιγάρα, περιστράφηκαν με τη φορά του ίδιου κύκλου και κάποια απροσδιόριστη στιγμή ευθυγραμμίστηκαν οι τροχιές σας και συναντηθήκατε στον επόμενο κύκλο. 

Και κάπως έτσι, χωρίς να γνωρίζεις τίποτα για αυτούς τους ανθρώπους, είναι σαν να τους ξέρεις χρόνια. 

Και στην ουσία τους ξέρεις. 

Γιατί ήταν εκεί μαζί σου. 

Σε απόσταση αναπνοής από εσένα γιατί η ζωή στους φύλαγε για αργότερα.

 Για αυτό το αναπάντεχο και απροσδιόριστο αργότερα που οι άνθρωποι αυτοί βρίσκουν χώρο και κουμπώνουν μέσα μας. 

Σαν να τους περιμέναμε για χρόνια. Σαν να ξέραμε. Σαν να ξέρανε. 

Τους χρωστάμε λοιπόν, βόλτες, τραγούδια, μουσικές, στα ίδια μέρη που κάποτε περπατήσαμε χώρια. Τους χρωστάμε λοιπόν να περπατήσουμε μαζί.

 Γιατί η ουσία είναι στο μαζί. 

Στο αναπάντεχο και απροσδιόριστο μαζί. 

Τους χρωστάμε και μας χρωστάμε ζωή.    

Αποχαιρετισμός

Πέρασε κιόλας ένας χρόνος. 

Τώρα λοιπόν που έκατσε η σκόνη του θανάτου, τώρα μπορώ να σε δω καθαρά κι ας μη σε βλέπω.

Τώρα που η παρουσία σου είναι εντονότερη από την απουσία σου, τώρα μπορώ να σου γράψω.

Δεν λυπάμαι, όχι, γιατί ξέρω πως το ήθελες να φύγεις. 

Δεν λυπάμαι, όχι, γιατί ξέρω πως δεν πονάς πια. 

    Μόνο που καμιά φορά, ανεβαίνει αυτός ο κόμπος στο λαιμό γι' αυτό το "μπαμπά" που ένα χρόνο τώρα σωπαίνει.

Περπατώ στα χνάρια σου, παρέα με τις μουσικές, τα τραγούδια, τους ποιητές κι όλα αυτά τα μικρά που τόσο μεγάλα μας φανερώθηκαν. 

Συνεχίζω να ονειρεύομαι και δεν σταματώ ποτέ να είμαι "ανήσυχη" και δημιουργική, όπως ακριβώς που έμαθες.

Δεν λυπάμαι που έφυγες γιατί ξέρω πως ελευθερώθηκες κι εγώ ό,τι αγαπώ, το θέλω ελεύθερο. 

Κι αυτό εσύ μου το έμαθες.

Μόνο που καμιά φορά μου λείπει το βλέμμα σου. 

Ο τρόπος που με κοιτούσες, έτσι που καθρέφτιζε μέσα του όλη σου την αγάπη, το σεβασμό και το θαυμασμό σου για εμένα.

Τόσο καθαρά. Τόσο απόλυτα.

Έτσι που να μην μπορώ να συμβιβαστώ με τίποτα λιγότερο στη ζωή μου. 

Δεν λυπάμαι που έφυγες, όχι. 

Νιώθω τυχερή που υπήρξαμε.

Ευγνώμων που συναντηθήκαμε στο χώρο και στο χρόνο.

Συνέχισε λοιπόν το ταξίδι σου στο φως μπαμπά και να θυμάσαι:

Όπου ακούς να τραγουδούν πλησίασε.

Μη φοβάσαι.

Οι κακοί δεν τραγουδούν.