Αποχαιρετισμός

Πέρασε κιόλας ένας χρόνος. 

Τώρα λοιπόν που έκατσε η σκόνη του θανάτου, τώρα μπορώ να σε δω καθαρά κι ας μη σε βλέπω.

Τώρα που η παρουσία σου είναι εντονότερη από την απουσία σου, τώρα μπορώ να σου γράψω.

Δεν λυπάμαι, όχι, γιατί ξέρω πως το ήθελες να φύγεις. 

Δεν λυπάμαι, όχι, γιατί ξέρω πως δεν πονάς πια. 

    Μόνο που καμιά φορά, ανεβαίνει αυτός ο κόμπος στο λαιμό γι' αυτό το "μπαμπά" που ένα χρόνο τώρα σωπαίνει.

Περπατώ στα χνάρια σου, παρέα με τις μουσικές, τα τραγούδια, τους ποιητές κι όλα αυτά τα μικρά που τόσο μεγάλα μας φανερώθηκαν. 

Συνεχίζω να ονειρεύομαι και δεν σταματώ ποτέ να είμαι "ανήσυχη" και δημιουργική, όπως ακριβώς που έμαθες.

Δεν λυπάμαι που έφυγες γιατί ξέρω πως ελευθερώθηκες κι εγώ ό,τι αγαπώ, το θέλω ελεύθερο. 

Κι αυτό εσύ μου το έμαθες.

Μόνο που καμιά φορά μου λείπει το βλέμμα σου. 

Ο τρόπος που με κοιτούσες, έτσι που καθρέφτιζε μέσα του όλη σου την αγάπη, το σεβασμό και το θαυμασμό σου για εμένα.

Τόσο καθαρά. Τόσο απόλυτα.

Έτσι που να μην μπορώ να συμβιβαστώ με τίποτα λιγότερο στη ζωή μου. 

Δεν λυπάμαι που έφυγες, όχι. 

Νιώθω τυχερή που υπήρξαμε.

Ευγνώμων που συναντηθήκαμε στο χώρο και στο χρόνο.

Συνέχισε λοιπόν το ταξίδι σου στο φως μπαμπά και να θυμάσαι:

Όπου ακούς να τραγουδούν πλησίασε.

Μη φοβάσαι.

Οι κακοί δεν τραγουδούν.