Το Πρώτο Κουδούνι

Την ώρα που η δασκάλα της πρώτης δημοτικού μας έδινε την λίστα με τη γραφική ύλη, δεν ξέρω πως και γιατί, στο μυαλό μου ήρθε η εικόνα της μαίας που μας έδινε τη δική της λίστα με τα απαραίτητα για το νεογέννητο.  

Σε ένα παράλληλο σύμπαν, ο χρόνος ανάμεσα σε αυτές τις δύο εικόνες θα μετρούσε έξι χρόνια ακριβώς.        Σε πραγματικό χρόνο όμως πέρασε σαν αστραπή, μέχρι να ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου. 

Ένα προαύλιο γεμάτο  παιδιά και γονείς.    Μπερδεμένοι και στρυμωγμένοι όχι γιατί ήμασταν πολλοί αλλά γιατί ο καθένας από εμάς κουβαλούσε και κάτι μαζί του. Τις αναμνήσεις του, το γέλιο του, τη χαρά, την ανησυχία του. 

Ένα προαύλιο γεμάτο παιδιά, γονείς και στην άκρη τα πρωτάκια. Μια ειδική κατηγορία για το σχολικό γίγνεσθαι. Μια ειδική κατηγορία στη ζωή. 

Τα μικρά που θα γίνουν μεγάλα. 

Τα μικρά που αφήσαν πίσω τους τη νηπιακή ηλικία και σήμερα παρουσιάζονται με την καινούργια φορεσιά της παιδικής. 

Σε άλλους χωράει, σε άλλους πάλι περισσεύει. 

Είναι δικιά τους όμως η φορεσιά. Δικό τους και το ταξίδι και η ζωή που απλώνεται μπροστά τους. 

Και εμείς η μαμάδες των μαθητών της πρώτης δημοτικού;

 Μια ειδική κατηγορία και εμείς σαν τα παιδιά μας.    Και αν καμιά φορά μας βλέπετε αγέρωχες, κρυμμένες πίσω από τα μεγάλα μαύρα γυαλιά μας είναι γιατί προσπαθούμε να κρύψουμε  μεγάλα δάκρυα, μεγάλες ευχές και μεγάλες ελπίδες. 

Την κάναμε τη δουλειά μας σκέφτομαι.                  Άλλες καλά άλλες πάλι καλύτερα. Με κάποιο μαγικό τρόπο όμως τα μεγαλώσαμε και τα φτάσαμε μέχρι το προαύλιο του σχολείου.  

Δεν ήταν εύκολο αλλά ούτε τώρα, ούτε και ποτέ θα είναι. 

Δεν πειράζει. 

Αρκεί που αξιωθήκαμε τη διαδρομή. 

Αρκεί που αξιωθήκαμε τη μέρα.