Η «εφηβεία» των 19 μηνών

Εφηβεία:

 Μια φάση της ζωής του ανθρώπου που από την παιδική ζωή μεταβαίνει στην ενήλικη ζωή.

Πως είπες;

Δεν σε ενδιαφέρει γιατί το παιδί σου είναι ακόμα μωρό;

Σου έχω νέα:

 Τα πρώτα σημάδια της εφηβείας, ή αλλιώς «η πρώτη εφηβεία» κάνουν την εμφάνισή τους 18 μηνών και όχι 14 χρονών.

Τα τρομερά δίχρονα  (terrible twos ) πήραν προαγωγή και ξεκινούν λίιιγο νωρίτερα.

Ως μάνα λοιπόν παιδιού σε «εφηβεία» παίρνω χαρτί και μολύβι και καταγράφω τις 5+1 παρανοϊκές συμπεριφορές του «έφηβου» πια γιου μου.

Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι.

Μη μου πεις μετά ότι δε σου τα πα.

1.    Ο ακούραστος Γιώργος.

Όλη μα όλη την ημέρα, ανεβαίνει στα τραπέζια και στις καρέκλες. 

Πηδάει από καναπέ σε καναπέ. 

Τρώει τα μούτρα του.

 Κλαίει για δευτερόλεπτα και μετά φτου και από την αρχή.

 Βάζει-βγάζει κατσαρόλες.

Τις πετάει στο πάτωμα.

Ανοίγει και κλείνει τα μάτια της κουζίνας. 

Ανοίγει το ψυγείο. 

Βγάζει τα τρόφιμα έξω, τα πάει μια βόλτα μέχρι το σαλόνι και καμιά φορά τα επιστρέφει στη θέση τους.

Ουφ! και μόνο που στα περιέγραψα κουράστηκα. 

Ο γιος μου ποτέ!

2.    Ο μεγάλος θυμός.

Παραφράζοντας Καρυωτάκη

«Είναι άνθρωποι που την τσαντίλα την έχουν μέσα τους» 

Ο μικρός Βεζούβιος είναι έτοιμος να εκραγεί ανά πάσα ώρα και στιγμή της ημέρας .

Ειλικρινά είναι απίστευτο πόσα νεύρα μπορεί να έχει ένα μωρό 19 μηνών. Ουρλιάζει δια ασήμαντον αφορμή και χτυπιέται ωσάν το χταπόδι αν δεν γίνει το δικό του.

3.    Ηθοποιός σημαίνει φως.

Το χταπόδι που λέγαμε παραπάνω, χτυπιέται καλύτερα όταν γύρω του υπάρχει κοινό.

 Για το λόγο αυτό οι καλύτερες παραστάσεις δίνονται αφιλοκερδώς και σε δημόσιους χώρους.

 Φυσικά υπάρχουν και οι παραστάσεις εσωτερικής προβολής όταν π.χ έχεις καλέσει φίλους στο σπίτι ή όταν έχετε μαζευτεί σε οικογενειακό γεύμα. 

Σε περίπτωση που κάποιος από τους θεατές αποχωρήσει η παράσταση σταματά. 

Ποιος άλλωστε ηθοποιός θέλει να παίζει σε άδεια θέατρα;

4.    Το μεγάλο Όχι.

Σύμφωνα πάντα με τον Καβάφη

«Σε μερικούς ανθρώπους, έρχεται μια μέρα που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο το Όχι να πούνε». 

Στην περίπτωση του γιου μου, η μέρα για το μεγάλο Ναι, δεν έχει έρθει ακόμα.

 -Γιώργο θέλεις να φας;

- Όχι! 

-Γιώργο θέλεις να κοιμηθείς;

- Όχι! 

-Γιώργο θέλεις να φορέσουμε τα καινούργια σου ρούχα/να ακούσουμε τραγούδια/να παίξουμε με τα παιχνίδια σου;

- Όχι! Όχι! Όχι!

 Και σε περίπτωση που δεν το κατάλαβες:

Όχι!

5.    Θέλω τις βόλτες μου.

Δεν μπορεί να μείνει στο ίδιο μέρος πάνω από μία ώρα. 

Κολλάει το πρόσωπό του στην τζαμαρία και κοιτά το δρόμο σαν τον φυλακισμένο την εξώπορτα της φυλακής. 

Αν κάνεις πως ξεχνιέσαι, τρέχει στην πόρτα και αιτείται αποφυλάκισης. 

Σε περίπτωση δε που βρει πόρτα ανοιχτή, το σκάει μέχρι να πεις κύμινο και μέχρι να τον πάρεις χαμπάρι είναι έξω από την πόρτα της θείας του και φωνάζει για να του ανοίξουν.

6.    Ο Rocky Balboa σε νέες περιπέτειες

Υπάρχει ένα πλασματάκι, που τον τελευταίο καιρό έχει γίνει σάκος του μποξ. 

Ο κατά κόσμον Γεράσιμος και λατρεμένος μου ανηψιός , αν μπορούσε να μιλήσει, είμαι σίγουρη πως θα ζητούσε ασφαλιστικά μέτρα. 

Ειλικρινά το τι τραβάει αυτή η ψυχούλα από το Rocky Balboa της Δωδεκανήσου είναι απερίγραπτο. 

Ολομέτωπες επιθέσεις,τράβηγμα μαλλιών, σπρωξίματα και πολλά άλλα διαδραματίζονται κάθε μέρα στο σαλόνι της γιαγιάς.

Το τι μέλλει  γενέσθαι όταν περάσει και ο Γεράσιμος το κατώφλι των 18 μηνών, θα το δούμε στα επόμενα επεισόδια. 

Για την ώρα, βλέπει-ακούει-μαθαίνει!

Μια μέρα στο χειρουργείο

Το ρολόι δείχνει 6.30πμ.

Υπό νορμάλ συνθήκες θα έπρεπε να είσαι όρθιος στα κάγκελα την κούνιας και να φωνάζεις.

 Όμως κοιμάσαι.

Κοιμάσαι γαλήνιος και ήρεμος όπως ποτέ άλλοτε. 

Στέκομαι για λίγα λεπτά πάνω από την κούνια σου και  παρακολουθώ την αναπνοή σου. 
Για πρώτη φορά, αυτή η ηρεμία με ταράζει και μου μεγαλώνει τον κόμπο στο στομάχι. 
Σε ξυπνάω κατά τις 6.40πμ. και για πρώτη φορά δε θες να ξυπνήσεις.
 Λες και ξέρεις... 
Σου χαμογελάω. 
Σου τραγουδώ. 
Σου φοράω τα πιο όμορφά σου ρούχα και κάπου εκεί αρχίζω τα ψέμματα. 
Σου λέω πως θα πάμε μια ωραία  βόλτα με το μπαμπά και τη γιαγιά. 
Λίγο πριν μπούμε στο αυτοκίνητο έρχεται και ο θείος σου. 
Σε αγκαλιάζει και σε φιλάει. 
Του υπόσχομαι πως θα τον κρατάω ενήμερο. 
Το ρολόι δείχνει 7.45πμ 
Λίγη ώρα μετά, μια νοσοκόμα μου ζητά να σε ξεντύσω και να σου φορέσω την πράσινη ρόμπα του χειρουργείου.
 Αντιδράς. 
Φωνάζεις. 
Λες και ξέρεις...
     Μεταφερόμαστε στο χώρο αναμονής . 
Ένα δωμάτιο γεμάτο παιχνίδια. 
Μια μεγάλη τηλεόραση που παίζει τα στρουμφάκια και από το κασετόφωνο ακούγονται παιδικά τραγούδια. 
Για λίγα λεπτά ξεχνιέσαι και μαζί σου ξεχνιέμαι και εγώ. 
Η πόρτα ανοίγει και μπαίνει μέσα η αναισθησιολόγος. 
Μου ζητάει το ιστορικό σου και προσπαθώ να κρατηθώ ήρεμη και ψύχραιμη για να τα θυμηθώ όλα. 
Να τα πω σωστά και να μη ξεχάσω τίποτα. 
Τι να ξεχάσω δηλαδή; 
Λες και έχω και τίποτα για να ξεχάσω; 
Ποιο ιστορικό; 
Πότε πρόλαβες να έχεις εσύ ιστορικό;
 Η ώρα περνάει και εσύ έχεις καταλάβει πια τα πάντα. 
Σε κρατώ σφιχτά στην αγκαλιά μου αλλά ουρλιάζεις και θες να πας στη γιαγιά σου.
 Η νοσοκόμα με πλησιάζει και μου δίνει να υπογράψω τη δήλωση-συγκατάθεση για εγχείρηση και αναισθησία.

-Διαβάστε το πρώτα,μου λέει.

-Δε θέλω. Ξέρω. Της απαντώ.

 Και υπέγραψα. 
Υπέγραψα για το αδιανόητο.

Υπέγραψα για το μεγαλύτερο φόβο κάθε γονιού.
 Το φόβο που γεννιέται μαζί με το παιδί σου και φεύγει όταν πια φύγεις και εσύ από τη ζωή. 
Γιατί το παιδί δεν έχει ηλικία και ο γονιός όσο χρονών και αν είναι είναι πάντα γονιός.

Υπέγραψα κι ήταν σαν κάποιος να άνοιξε το απαγορευμένο κουτί του μυαλού μου και ευθύς ξεχύθηκαν οι μαύρες σκέψεις. 
Αυτές που είχα καλά κλειδώσει και στριμώξει στο πίσω μέρος του μυαλού μου γιατί κάπως έτσι νόμιζα πως ξορκίζω το κακό. 
Τώρα ο κόμπος έχει μεγαλώσει και έχει φτάσει στο λαιμό. 
Με πνίγει. 
Μου ανακατεύει το στομάχι και μου θολώνει το μυαλό. 
Δυσκολεύομαι να θυμηθώ την ημερομηνία γέννησής σου. 
Ποια εγώ.
 Εγώ που έλεγα πως δε θα ξεχάσω ποτέ αυτή την ημέρα. 
Η ώρα περνάει και εσύ έχεις καταλάβει πια τα πάντα. 
Σε κρατώ σφιχτά στην αγκαλιά μου αλλά ουρλιάζεις και θες να πας στη γιαγιά σου. 
Η νοσοκόμα με πλησιάζει κρατώντας στα χέρια της την προ-νάρκωση.
 Σε λίγα δευτερόλεπτα δεν είσαι εσύ.
 Είσαι ένας άλλο παιδί. 
Με κοιτάς με μισό-κλειστά μάτια. 
Μου χαμογελάς με ένα χαμένο χαμόγελο και μου ψελλίζεις -μαμά- και ξαναχάνεσαι.
Σε κρατώ στην αγκαλιά μου όσο πιο σφιχτά μπορώ γιατί ξέρω πως ήρθε η ώρα.
 Η νοσοκόμα με πλησιάζει. 
Απλώνει τα χέρια της και μου ζητά να σε δώσω. 
Η πόρτα του χειρουργείου ανοίγει και κλείνει. 
Εσύ χάνεσαι και εγώ μένω με άδεια χέρια. 
Σε έδωσα. 
Ποια εγώ. 
Εγώ που για να έρθεις εσύ στη ζωή έχω φέρει τον κόσμο τούμπα. 
Σε έδωσα. 
Ποια εγώ. 
Εγώ που για να γεννηθείς εσύ έχω κάνει μυστική συμφωνία με το διάβολο.

Καθώς περνάω στο χώρο αναμονής κάνω το σταυρό μου και προσεύχομαι  να πάνε όλα καλά.
Το ρολόι δείχνει 9.35πμ. 
Λίγη ώρα αργότερα, φωνάζουν το όνομά σου. 
Η πόρτα ανοίγει. 
Είσαι εσύ. 
Ντυμένος την πράσινη ρόμπα του χειρουργείου.
 Αναστατωμένος και χαμένος, αλλά είσαι καλά. 
Σε μεταφέρουν στο κρεβατάκι σου και από πίσω τρέχω και εγώ κρατώντας σου σφιχτά το χέρι. 
Είσαι εδώ.
 Είσαι καλά. 
Όλα τέλειωσαν. 
Οι μαύρες σκέψεις μαζεύονται. 
Μπαίνουν ξανά στο απαγορευμένο κουτί του μυαλού μου και χάνονται. 
Ο κόμπος στο λαιμό και στο στομάχι μου εξαφανίζεται.
 Σε κρατώ σφιχτά στην αγκαλιά μου και νιώθω ξανά ασφαλής.
Είσαι εδώ.
Είσαι καλά.
Όλα τέλειωσαν.

Ιστορίες νυσταγμένων μαμάδων

Η Χρυσούλα, φιλοξενούσε για μέρες τα πεθερικά της. 

Ένα πρωί λοιπόν που σηκώθηκε για να πάει στη δουλειά, μπήκε στο δωμάτιο της Ευγενίας  αλλά η Ευγενία  δεν ήταν εκεί. 

Στην θέα και μόνο της άδειας κούνιας ,εκτός από τον κρύο ιδρώτα, τα πέντε απανωτά εγκεφαλικά και τα αμέτρητα φωσκολικά σενάρια για το που μπορεί να είναι το μωρό, ένα μόνο πράγμα δεν πέρασε από το μυαλό της....Το μωρό να είναι στην αγκαλιά της γιαγιάς του.

 Δεν είναι ότι δεν σκέφτηκε την πιθανότητα , είναι που δεν θυμόταν καν πως τα πεθερικά της είχαν έρθει στην Αθήνα!

****

Η Μαρία μετά από μια εξαντλητική μέρα στη δουλειά, έβαλε νωρίς για ύπνο το Γεράσιμο φιλοδοξώντας να πέσει και εκείνη νωρίς για ύπνο.

 Ήταν μια από εκείνες τις ωραίες νύχτες καλοκαιριού.

 Ξέρεις, αυτές που λίγο η ζέστη, λίγο τα κουνούπια, λίγο κανένα δοντάκι που προσπαθεί να βγει, κάνουν τον ύπνο της μανούλας να φαντάζει όνειρο μακρινό. 

Μετά από αμέτρητα πήγαινε –έλα, μη έχοντας άλλες αντοχές, η Μαρία κοιμήθηκε νωρίς το πρωί... στο πάτωμα. 

Ναι, ναι όπως το ακούς! 

Στο πάτωμα, δίπλα στην κούνια του Γεράσιμου.

 ****

Την Κυριακή το πρωί, η Λίζα κατέβηκε για τα καθιερωμένα ψώνια στο μπακάλικο και φούρνο της γειτονιάς της.

 Στην πορεία αποφάσισε να βγάλει το αυτοκίνητο από το γκαράζ και να πεταχτεί μέχρι το πλησιέστερο ΑΤΜ για να πάρει χρήματα. 

Γυρνώντας από την τράπεζα, πάρκαρε το αυτοκίνητό της έξω από το φούρνο της γειτονιάς της και μπήκε μέσα. 

Αφού έκανε τα ψώνια της

γύρισε σπίτι με τα πόδια και συνέχισε κανονικά τη μέρα της.

 Την επομένη το πρωί, όταν κατέβηκε στο γκαράζ, είδε έκπληκτη το αυτοκίνητο της να λείπει. 

Αμέσως ενημέρωσε τους ένοικους της πολυκατοικίας για την  ληστεία (τέτοια σιγουριά) και μετά έσπευσε στο αστυνομικό τμήμα για να δηλώσει την κλοπή του αυτοκινήτου. 

Ακόμα και σήμερα,δεν θυμάται να βγήκε από το σπίτι της εκείνο το πρωινό της Κυριακής!

                                                                       ****

Και αν νομίζεις πως είμαι ο άνθρωπος που εκθέτει τις φίλες του και φυλάει τον εαυτό του, κάνεις λάθος. 

Τα δικά μου κατορθώματα τα κρατάω για το τέλος. 

Λοιπόν, εγώ η μάνα blogger

 εγώ που σου γράφω τώρα:

1. έχω κάψει το ίδιο μου το παιδί-λιγάκι στο πόδι,μην καλέσεις την πρόνοια-όταν μέσα στη νύστα μου, διέφυγε τελείως της προσοχής μου, το μικρό μεν-θαυματουργό δε, πόδι του γιου μου, που με δεξιοτεχνία μετακίνησε τη βαλβίδα της βρύσης ένα τσακ παραπάνω προς το ζεστό.

 2. Έχω δώσει γάλα στο νεογέννητο μωρό μου με νερό της βρύσης και όχι αποστειρωμένο γιατί ενώ έβαλα νερό στο βραστήρα δεν πάτησα ποτέ το κόκκινο κουμπί και ξέρεις ε; 

Άμα δεν το πατήσεις, το νερό δε βράζει από μόνο του.

Όταν το συνειδητοποίησα ήταν πλέον αργά. 

Κάποιος ούρλιαζε και δεν μπορούσε να περιμένει για να ζεσταθεί το νερό..

Πριν μας κρίνεις...

Σκέψου...

Εσένα.. ποια είναι η ιστορία σου;

18 σκέψεις που κάνει καθημερινά ένα μωρό 18 μηνών

• Τι ώρα είναι; 

Πήγε κιόλας 6; 

Ώρα να ξυπνάμε σιγά-σιγά.

• Τι μέρα είναι σήμερα;

 Κυριακή;

 Ο μπαμπάς και η μαμά έχουν ρεπό. 

Ας ξυπνήσουμε λίγο νωρίτερα να απολαύσουμε τη μέρα.

• Νομίζω πως ήρθε η ώρα να αλλάξουμε τη διακόσμηση του σπιτιού. 

Εν όψει Φθινοπώρου θα συνιστούσα μια διακόσμηση λίγο πιο αφαιρετική...

• Δεν έχει καμία σημασία αν έχω μέρες να παίξω με το αυτοκινητάκι μου. 

Θα θελήσω ξανά να παίξω τη στιγμή που ο Γεράσιμος θα αποφασίσει να παίξει μαζί του.

• Δε θέλω το φαγητό που είναι στο πιάτο μου. 

Θέλω να φάω το φαγητό που είναι στο δικό σου πιάτο. 

Τι εννοείς είναι το ίδιο φαγητό;

• Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο μπαμπάς και η μαμά ενώ είναι μεγάλοι άνθρωποι κοιμούνται μαζί, ενώ εγώ μικρό παιδάκι κοιμάμαι μόνος μου. 

Τι αδικία είναι αυτή; 

Θα την αποκαταστήσω αμέσως.

• Πόσες ώρες κοιμάμαι; 

Πέντε; 

Πέντε ώρες συνεχόμενου ύπνου; 

Πέντε ολόκληρες ώρες χωρίς φαγητό και νερό; 

Αυτοί οι άνθρωποι πάνε να με ξεκάνουν.

• Πω πω! Τι εφιάλτης ήταν αυτός.

 Μα να δω στον ύπνο μου πως έχασα τη φωνή μου; 

Μήπως δεν ήταν στον ύπνο μου; 

Να δοκιμάσω να φωνάξω μαμά όσο πιο δυνατά μπορώ; 

Μαμααααααα!!!!! 

Α! Εντάξει, μπορώ!  

Στον ύπνο μου ήταν.

• Πολύ ησυχία ακούω στο διπλανό δωμάτιο. 

Μήπως έπαθαν τίποτα; 

Μεγάλοι άνθρωποι είναι.

 Ας βάλω μια φωνή να δω. 

Μαμάαααααα!!!

• Μεγάλη ουρά έχει σήμερα στο ταμείο του super-marker. 

Ας βάλω μια τσιρίδα να επιταχύνουμε τις διαδικασίες!

• Πω πω κοίτα έβγαλα δυο ακόμα δόντια.

 Άραγε θα μπορώ τώρα να μασήσω καλύτερα;  

Πως θα το μάθω; 

Α να ο παππούς απλώνει το χέρι του να με πάρει αγκαλιά.

 Για κάτσε να δοκιμάσω;

• Τι ωραία που είναι στην παιδική χαρά! 

Και όλα αυτά τα παιχνίδια για μένα είναι; 

Λοιπόν, θέλω τη ρόδα του Κων/νου,το πατίνι της Μελίνας και το σπαθί του Ίωνα. 

Δεν θέλω κλάματα και υστερίες. 

Δικά μου είναι. 

Και να σας πω: Μη τολμήσει κανείς να πάρει την μπάλα μου.

• Ακούω ομιλίες στο σαλόνι. 

Μία η ώρα και ακόμα κάθονται.

 Γελάτε ε;;;

 Καλά σε 4 ώρες που θα σας ξυπνήσω, θα κλαίτε πάλι.

• Στα τρία δευτερόλεπτα που κάνει η μαμά να μου αλλάξει την πάνα προλαβαίνω άραγε να κατουρήσω το φρεσκοπλυμένο, φρεσκοσιδερομένο και μοσχοβολιστό κάλυμμα της αλλαξιέρας;

 Αν δεν δοκιμάσω, δε θα μάθω ποτέ...

• Κοίτα, η μαμά έκατσε στον καναπέ. 

Μόλις θυμήθηκα πως πεινάω, διψάω, νυστάζω, θέλω αγκαλιά και ουπς μάλλον έκανα και κακά.

• Δεν θέλω να κάνω μπάνιο. 

Γιατί θα πρέπει κάθε μέρα να κάνω μπάνιο. 

Μη, μη με βάζεις μέσα στο νερό.

 Στο ορκίζομαι θα κλαίω μέχρι αύριο. 

Αααααα!!!! Τα παπάκια μου. 

Τα είχα ξεχάσει. 

Να και η βαρκούλα μου.

 Ας της βάλω λίγη σαπουνάδα. 

Αλήθεια πόση ώρα αντέχει κάτω από το νερό ένα παπάκι; 

Γιατί πιάνεις την πετσέτα; 

Γιατί κλείνεις τη βρύση;

 Τι εννοείς τέλειωσε το μπάνιο;

 Μη με βγάλεις από το νερό. 

Στο ορκίζομαι θα κλαίω μέχρι αύριο!!!

• Αν δεν έχεις φάει φαγητό από το πάτωμα δεν ξέρεις τι πάει να πει νοστιμιά.

• Για που σημαιοστολίζεται η μαμά; 

Τι έκανε λέει; 

Ετοιμάζεται να βγει με τον μπαμπά; 

Τι ώρα λέτε να την κάνετε γιατί έχω ένα προαίσθημα πως κατά τις 9 θα ανεβάσω πυρετό!