Κάθε Σεπτέμβρη

Στα 23 χρόνια που με χωρίζουν από την τελευταία φορά που πέρασα την πόρτα του σχολείου μου, δε με θυμάμαι ούτε μία φορά να το νοσταλγώ.

Αυτό το «Τα μαθητικά τα χρόνια δεν τα αλλάζω με τίποτα» σε μένα πέρασε και δεν ακούμπησε.

Κι ενώ το countdown για τη νέα σχολική χρονιά έχει αρχίσει από τα τέλη Αυγούστου, σκέφτομαι πως είμαστε μια αναπνοή πριν το μεγάλο πρώτο κουδούνι.

Προ νήπιο.

Μια ανάσα πριν το Λό-λα να ε-να Μ ή-λ ο.

Μια ανάσα πριν το πα και πι παπί.

Μια ανάσα πριν γυρίσει η σελίδα.

Οριστικά και αμετάκλητα.

Μια ανάσα πριν το εγκεφαλικό.

Άντε τώρα να του πεις πως για τα επόμενα 14 χρόνια της ζωής του ο Σεπτέμβρης δε θα είναι ο αγαπημένος του μήνας.

Άντε τώρα να του εξηγήσεις ότι λόγω του Σεπτέμβρη ο Ιούλιος και ο Αύγουστος δεν είναι μήνες, είναι ιδέα.

Άντε τώρα να του πεις πως το προ νήπιο είναι απλώς το πρελούδιο και όχι ή φούγκα.

Αν εννοείς τι εννοώ.

Είναι το ordevre που λένε και οι φίλοι μας οι Γάλλοι και ουδεμία σχέση έχει με αυτό που θα επακολουθήσει.

Και κάπως έτσι τα σχολεία γέμισαν παιδικές φωνές.

Και κάπως έτσι οι δρόμοι πλημμύρισαν με κίτρινα αυτοκινητάκια.

Και κάπως έτσι οι ώρες αιχμής απέκτησαν ξανά την αξία τους.

Και κάπως έτσι περνάνε τα χρόνια

Και κάπως έτσι αλλάζουν οι εποχές

Και γίνονται γρήγορες και παράξενες.

Και οι τσάντες γεμίζουν εκτός από βιβλία, με μάσκες και αντισηπτικά.

Με μέτρα προστασίας, αποστάσεις,ανασφάλεια και φόβο.

Με αυτό το μούδιασμα που κουβαλάμε από την περασμένη άνοιξη αλλά και με μια βαθιά αισιοδοξία πως κι αυτό θα περάσει.

  

Καλή σχολική χρονιά!