Το τέταρτο καλοκαίρι

Το ρολόï δείχνει 6.40πμ. 

Τελευταία μέρα στη δουλειά σήμερα σκέφτομαι.

Πριν ακόμα τα πόδια μου πατήσουν στο πάτωμα, το μυαλό μου έχει ήδη τρέξει χιλιόμετρα.

Σε παραλίες, αμμουδιές, ηλιοβασιλέματα, παιχνίδια και χρόνο.

Χρόνο να κυλά πότε αργά και πότε γρήγορα χωρίς σημασία.

Ακόμα και τα ρολόγια στις διακοπές δείχνουν αλλιώς την ώρα.

Ώρα για μπάνιο, ώρα για ύπνο, ώρα για βόλτα, ώρα για καφέ, ώρα για το απόλυτο τίποτα.

Καθώς κατεβαίνω τις σκάλες ακούω την αναπνοή του.

Κοιμάται ακόμα...

Τελευταία μέρα στη δουλειά σήμερα σκέφτομαι κι από αύριο διακοπές.

Κάπου διάβασα πως έχουμε μόνο 18 καλοκαίρια να περάσουμε με τα παιδιά μας.

Εμείς αισίως φτάσαμε στο τέταρτο.

Άρα με ένα γρήγορο υπολογισμό μας μένουν ακόμα περίπου 14 καλοκαίρια.

Είναι ακόμα πολλά σκέφτομαι.

Το ρολόï δείχνει 7.10 πμ.

Στην πρώτη γουλιά καφέ το μυαλό φορτώνει κι άλλες πληροφορίες.

Αμέτρητες.

‟Όσο ακόμα τα σκεπάζεις” μου είχε πει μια μαμά με μεγαλύτερα παιδιά κάποτε, είναι καλά”.

Άρα με ένα γρήγορο υπολογισμό μας μένουν λιγότερο από 14 καλοκαίρια.

Καλοκαίρια που μετριούνται στα δάχτυλα των δυο χεριών.

Και ξέρω πως, πριν ανοίξω  τα μάτια μου θα μετριούνται στα δάχτυλα του ενός και μετά θα μάθουμε να μετράμε αλλιώς.

Το χρόνο, τη σιωπή, την απουσία.

Μέχρι τότε λοιπόν...

Ας απολαύσουμε μαζί ένα ακόμα ηλιοβασίλεμα.

Ας περπατήσουμε σε δρόμους γνώριμους κι αγαπημένους.

Ας μας βρει ένα ακόμα βράδυ στη θάλασσα.

Ας φτιάξουμε ένα ακόμα κάστρο στην άμμο.

Ας ξεχάσουμε για λίγο ότι είμαστε γονείς κι ας θυμηθούμε ότι είμαστε δημιουργοί αναμνήσεων.

Ας γεμίσουμε λοιπόν το  άλμπουμ των παιδικών τους  χρόνων με ανεξίτηλα χρώματα και μυρωδιές αναλλοίωτες στο χρόνο.

Ας θυμηθούμε πως είμαστε το σημαντικότερο κομμάτι του παζλ.

Και τέλος 

Ας σταματήσουμε να μετράμε τα χρόνια κι ας τα κάνουμε απλά να αξίζουν.

Καλό καλοκαίρι...