Ο  Γιώργος φοβάται το σκοτάδι...

 

Ο Γιώργος φοβάται το σκοτάδι

γι αυτό κοιμάται πάντα με το φωτάκι του διαδρόμου ανοιχτό.

Ο Γιώργος φοβάται το σκοτάδι

 και τις νύχτες δίνει «μάχες» με τις σκιές και τη φαντασία του  κι όταν τις χάνει  

ακούς από το τέλος του διαδρόμου να με φωνάζει

 «μανούλα που είσαι»;

Ο Γιώργος φοβάται το σκοτάδι

γι αυτό και τρέχει πίσω από το Γεράσιμο

 γιατί έτσι μόνο νικιέται ο φόβος

 με γέλια και παιδικές φωνές.

Ο Γιώργος φοβάται το σκοτάδι

κι ονειρεύεται καλοκαίρια και απέραντες θάλασσες

γι αυτό και κάθε πρωί με ρωτάει:

«Σήμερα δεν έχει σχολείο»;

«Σήμερα θα πάμε για μπάνιο»;

Ο Γιώργος φοβάται το σκοτάδι

 γι αυτό και κοιμάται με το φωτάκι του διαδρόμου ανοιχτό.

Όπως κοιμόμουν κι εγώ για χρόνια.

Μέχρι που γεννήθηκε κι άναψε με μιας το φως μέσα μου .

 Ξορκίζοντας για πάντα τα σκοτάδια και του φόβους του παρελθόντος.

Ο Γιώργος φοβάται το σκοτάδι

γι αυτό κι αυτή τη στιγμή κοιμάται γαλήνιος δίπλα μου.

 Και καθώς η αναπνοή μου συγχρονίζεται με τη δική του

σκέφτομαι πως

από την ώρα που γίνεσαι μάνα

κάθε μα κάθε νύχτα ζεις με ένα φόβο και μια λαχτάρα.

Περιμένεις πως και πως  τη μέρα που θα ανάψει το φως μέσα τους

κι έτσι ο Γιώργος δεν θα ξανά φοβηθεί ποτέ το σκοτάδι.

Μα ύστερα σκέφτεσαι πως

εκείνη κιόλας τη στιγμή

 θα σβήσει για πάντα το φωτάκι του διαδρόμου

 και δε θα ξανά ακούσεις ποτέ πια τη φωνή

«μανούλα που είσαι»