Μια μέρα στο χειρουργείο

Το ρολόι δείχνει 6.30πμ.

Υπό νορμάλ συνθήκες θα έπρεπε να είσαι όρθιος στα κάγκελα την κούνιας και να φωνάζεις.

 Όμως κοιμάσαι.

Κοιμάσαι γαλήνιος και ήρεμος όπως ποτέ άλλοτε. 

Στέκομαι για λίγα λεπτά πάνω από την κούνια σου και  παρακολουθώ την αναπνοή σου. 
Για πρώτη φορά, αυτή η ηρεμία με ταράζει και μου μεγαλώνει τον κόμπο στο στομάχι. 
Σε ξυπνάω κατά τις 6.40πμ. και για πρώτη φορά δε θες να ξυπνήσεις.
 Λες και ξέρεις... 
Σου χαμογελάω. 
Σου τραγουδώ. 
Σου φοράω τα πιο όμορφά σου ρούχα και κάπου εκεί αρχίζω τα ψέμματα. 
Σου λέω πως θα πάμε μια ωραία  βόλτα με το μπαμπά και τη γιαγιά. 
Λίγο πριν μπούμε στο αυτοκίνητο έρχεται και ο θείος σου. 
Σε αγκαλιάζει και σε φιλάει. 
Του υπόσχομαι πως θα τον κρατάω ενήμερο. 
Το ρολόι δείχνει 7.45πμ 
Λίγη ώρα μετά, μια νοσοκόμα μου ζητά να σε ξεντύσω και να σου φορέσω την πράσινη ρόμπα του χειρουργείου.
 Αντιδράς. 
Φωνάζεις. 
Λες και ξέρεις...
     Μεταφερόμαστε στο χώρο αναμονής . 
Ένα δωμάτιο γεμάτο παιχνίδια. 
Μια μεγάλη τηλεόραση που παίζει τα στρουμφάκια και από το κασετόφωνο ακούγονται παιδικά τραγούδια. 
Για λίγα λεπτά ξεχνιέσαι και μαζί σου ξεχνιέμαι και εγώ. 
Η πόρτα ανοίγει και μπαίνει μέσα η αναισθησιολόγος. 
Μου ζητάει το ιστορικό σου και προσπαθώ να κρατηθώ ήρεμη και ψύχραιμη για να τα θυμηθώ όλα. 
Να τα πω σωστά και να μη ξεχάσω τίποτα. 
Τι να ξεχάσω δηλαδή; 
Λες και έχω και τίποτα για να ξεχάσω; 
Ποιο ιστορικό; 
Πότε πρόλαβες να έχεις εσύ ιστορικό;
 Η ώρα περνάει και εσύ έχεις καταλάβει πια τα πάντα. 
Σε κρατώ σφιχτά στην αγκαλιά μου αλλά ουρλιάζεις και θες να πας στη γιαγιά σου.
 Η νοσοκόμα με πλησιάζει και μου δίνει να υπογράψω τη δήλωση-συγκατάθεση για εγχείρηση και αναισθησία.

-Διαβάστε το πρώτα,μου λέει.

-Δε θέλω. Ξέρω. Της απαντώ.

 Και υπέγραψα. 
Υπέγραψα για το αδιανόητο.

Υπέγραψα για το μεγαλύτερο φόβο κάθε γονιού.
 Το φόβο που γεννιέται μαζί με το παιδί σου και φεύγει όταν πια φύγεις και εσύ από τη ζωή. 
Γιατί το παιδί δεν έχει ηλικία και ο γονιός όσο χρονών και αν είναι είναι πάντα γονιός.

Υπέγραψα κι ήταν σαν κάποιος να άνοιξε το απαγορευμένο κουτί του μυαλού μου και ευθύς ξεχύθηκαν οι μαύρες σκέψεις. 
Αυτές που είχα καλά κλειδώσει και στριμώξει στο πίσω μέρος του μυαλού μου γιατί κάπως έτσι νόμιζα πως ξορκίζω το κακό. 
Τώρα ο κόμπος έχει μεγαλώσει και έχει φτάσει στο λαιμό. 
Με πνίγει. 
Μου ανακατεύει το στομάχι και μου θολώνει το μυαλό. 
Δυσκολεύομαι να θυμηθώ την ημερομηνία γέννησής σου. 
Ποια εγώ.
 Εγώ που έλεγα πως δε θα ξεχάσω ποτέ αυτή την ημέρα. 
Η ώρα περνάει και εσύ έχεις καταλάβει πια τα πάντα. 
Σε κρατώ σφιχτά στην αγκαλιά μου αλλά ουρλιάζεις και θες να πας στη γιαγιά σου. 
Η νοσοκόμα με πλησιάζει κρατώντας στα χέρια της την προ-νάρκωση.
 Σε λίγα δευτερόλεπτα δεν είσαι εσύ.
 Είσαι ένας άλλο παιδί. 
Με κοιτάς με μισό-κλειστά μάτια. 
Μου χαμογελάς με ένα χαμένο χαμόγελο και μου ψελλίζεις -μαμά- και ξαναχάνεσαι.
Σε κρατώ στην αγκαλιά μου όσο πιο σφιχτά μπορώ γιατί ξέρω πως ήρθε η ώρα.
 Η νοσοκόμα με πλησιάζει. 
Απλώνει τα χέρια της και μου ζητά να σε δώσω. 
Η πόρτα του χειρουργείου ανοίγει και κλείνει. 
Εσύ χάνεσαι και εγώ μένω με άδεια χέρια. 
Σε έδωσα. 
Ποια εγώ. 
Εγώ που για να έρθεις εσύ στη ζωή έχω φέρει τον κόσμο τούμπα. 
Σε έδωσα. 
Ποια εγώ. 
Εγώ που για να γεννηθείς εσύ έχω κάνει μυστική συμφωνία με το διάβολο.

Καθώς περνάω στο χώρο αναμονής κάνω το σταυρό μου και προσεύχομαι  να πάνε όλα καλά.
Το ρολόι δείχνει 9.35πμ. 
Λίγη ώρα αργότερα, φωνάζουν το όνομά σου. 
Η πόρτα ανοίγει. 
Είσαι εσύ. 
Ντυμένος την πράσινη ρόμπα του χειρουργείου.
 Αναστατωμένος και χαμένος, αλλά είσαι καλά. 
Σε μεταφέρουν στο κρεβατάκι σου και από πίσω τρέχω και εγώ κρατώντας σου σφιχτά το χέρι. 
Είσαι εδώ.
 Είσαι καλά. 
Όλα τέλειωσαν. 
Οι μαύρες σκέψεις μαζεύονται. 
Μπαίνουν ξανά στο απαγορευμένο κουτί του μυαλού μου και χάνονται. 
Ο κόμπος στο λαιμό και στο στομάχι μου εξαφανίζεται.
 Σε κρατώ σφιχτά στην αγκαλιά μου και νιώθω ξανά ασφαλής.
Είσαι εδώ.
Είσαι καλά.
Όλα τέλειωσαν.