Μια βραδιά στη Φωκίωνος  

 

Η ζωή μας αποτελείται από κύκλους. Κύκλους πότε μικρούς και πότε μεγάλους. Κι ως γνωστόν οι κύκλοι, είτε μικροί είναι, είτε μεγάλοι κάποτε κλείνουν. Για να ανοίξουν άλλοι και πάει λέγοντας. 

Και κάπως έτσι μέσα σε αυτούς του κύκλους μεγαλώνουμε, διαμορφωνόμαστε, αλλάζουμε, περιστρεφόμαστε με τη φορά του κύκλου και ένα όμορφο πρωί ξεγλιστράμε και μπαίνουμε στον επόμενο. The end of an Era όπως λένε και οι φίλοι μας οι Άγγλοι. 

Κάποιοι από τους ανθρώπους που γνωρίσαμε σε κάθε κύκλο της ζωής μας την κατάλληλη στιγμή ευθυγραμμίζονται μαζί μας και ξεγλιστράνε κι  αυτοί με τη σειρά τους για τον επόμενο κύκλο. Κάποιοι άλλοι πάλι, θα μείνουν πίσω στον ίδιο κύκλο να κυνηγάνε την ουρά τους. Και τότε είναι η σωστή στιγμή να πούμε αντίο.  

Έτσι είναι η ζωή.  Παλίρροια. Πότε πάνω, πότε κάτω. Μα ποτέ, ποτέ προς τα πίσω. 

Χθες λοιπόν το βράδυ βρέθηκα στη Φωκίωνος με τη Λίζα. Η Φωκίωνος υπήρξε για εμένα το πρώτο στέκι των νεανικών μου χρόνων. Και καθώς η νύχτα προχωρούσε και καθώς τα κοκτέιλ διαδέχονταν το ένα το άλλο με αξιοθαύμαστη ταχύτητα, άρχισα δειλά-δειλά να συνδέομαι με τον εικοσάχρονο τότε εαυτό μου. 

Το ίδιο ίσχυε και για την Λίζα μόνο που εκείνη την περίοδο δεν γνωριζόμασταν. Συχνάζαμε στα ίδια στέκια, είχαμε πάνω κάτω την ίδια ηλικία, τα ίδια όνειρα, τις ίδιες ανησυχίες, το ίδιο φως,  αλλά η ζωή μας έφερε κοντά αρκετά χρόνια αργότερα στην ίδια δουλειά. 

Έτσι είναι η ζωή. Σου φυλάει ανθρώπους για αργότερα. 

Και είναι αυτοί οι άνθρωποι που περάσαν από τα ίδια μέρη που πέρασες και εσύ, γέλασαν με τα ίδια αστεία, ήπιαν τα ίδια ποτά, άκουσαν τα ίδια τραγούδια, κάπνισαν τα ίδια τσιγάρα, περιστράφηκαν με τη φορά του ίδιου κύκλου και κάποια απροσδιόριστη στιγμή ευθυγραμμίστηκαν οι τροχιές σας και συναντηθήκατε στον επόμενο κύκλο. 

Και κάπως έτσι, χωρίς να γνωρίζεις τίποτα για αυτούς τους ανθρώπους, είναι σαν να τους ξέρεις χρόνια. 

Και στην ουσία τους ξέρεις. 

Γιατί ήταν εκεί μαζί σου. 

Σε απόσταση αναπνοής από εσένα γιατί η ζωή στους φύλαγε για αργότερα.

 Για αυτό το αναπάντεχο και απροσδιόριστο αργότερα που οι άνθρωποι αυτοί βρίσκουν χώρο και κουμπώνουν μέσα μας. 

Σαν να τους περιμέναμε για χρόνια. Σαν να ξέραμε. Σαν να ξέρανε. 

Τους χρωστάμε λοιπόν, βόλτες, τραγούδια, μουσικές, στα ίδια μέρη που κάποτε περπατήσαμε χώρια. Τους χρωστάμε λοιπόν να περπατήσουμε μαζί.

 Γιατί η ουσία είναι στο μαζί. 

Στο αναπάντεχο και απροσδιόριστο μαζί. 

Τους χρωστάμε και μας χρωστάμε ζωή.