Τα κορίτσια που αφήσαμε πίσω

18 χρόνια πριν.. Δύο γάμοι.. .Δύο μωρά πριν...

Και είναι αυτό το πριν που χωρά μέσα του μερικές από τις πιο όμορφες, τις πιο αλλόκοτες αλλά και τις πιο βαρετές στιγμές της ζωής μας. Μιας ζωής παράλληλης με κοινές μνήμες, μυρωδιές και αναφορές.

Και είναι αυτές οι μνήμες και είναι αυτές οι μυρωδιές που μας προάγουν σε οικογένεια.

Μεγαλώνουμε και μαζί με εμάς μεγαλώνουν και οι ανάγκες μας. Αλλάζουμε δουλειές, σπίτια,αυτοκίνητα, ζωές και εαυτούς. Γίναμε γυναίκες, σύζυγοι και μαμάδες. Και κάπου εκεί τα πράγματα άρχισαν να σοβαρεύουν επικίνδυνα.

Και είναι εκείνη ακριβώς η στιγμή όπου τα κορίτσια που κρύβουμε μέσα μας κάνουν την επανεμφάνισή τους διεκδικώντας λίγο χώρο στη ζωή μας.

Τα κορίτσια που μας ξέρουν καλύτερα από τον καθένα. Τα κορίτσια που μας ξέρουν από την καλή, μα κυρίως από την ανάποδη.Τα κορίτσια που φωνάζουν τους οικείους μας με τα μικρά τους ονόματα. Τα κορίτσια που ξέρουν να βάζουν πλάτη όταν η ζωή παίζει παιχνίδια.

Έχουμε συζητήσει τα πάντα. Ότι μπορεί να θεωρηθεί θέμα συζήτησης έχει περάσει από τον καναπέ μας.

 Τότε που ο εαυτό μας ήταν στο επίκεντρο του σύμπαντος. Τότε που το αύριο δεν είχε καμία σημασία. Σε μια ζωή χωρίς ευθύνες, χωρίς μωρά, λογαριασμούς και προθεσμίες. Σε μια ζωή  που σήμερα φαντάζει μακρινή και στο φως της ημέρας και λίγο μάταιη.

Μα είναι αλήθεια πως κάθε φορά που το φεγγάρι θα γεμίζει, τα κορίτσια θα επαναστατούν και θα ζητούν σεργιάνι εκεί...

Θαρρώ πως τις βλέπω. Ντυμένες  την εφηβική τους ανεμελιά να τριγυρνούν στα μέρη που αγαπήσαμε και ζήσαμε...