Γράμμα στο γιο μου, με αφορμή τα δεύτερα του γενέθλια 

Από τις χαραμάδες των παντζουριών το πρώτο φως της ημέρας μπαίνει κλεφτά στο δωμάτιο.

Μανούλα!

Δεν ξέρω ακριβώς τη ώρα είναι, μα έχει ξημερώσει κι αυτό είναι καλό σημάδι.

Μανούλα!

Δεν ξέρω ακριβώς τι ώρα είναι, μα ο ένοικος του διπλανού δωματίου μοιάζει να γνωρίζει πολύ καλά.

Μανούλα!

Σέρνοντας το κορμί μου μέχρι το δωμάτιό σου σκέφτομαι πως τέτοια ώρα ακριβώς πριν δύο χρόνια  το μόνο που άκουγα από εσένα ήταν η καρδιά σου.

Κάπου είχα διαβάσει πως τα μωρά μεγαλώνουν μέσα σε μια νύχτα.

Ακούγεται τρομακτικό μα είναι πέρα για πέρα αληθινό.

Από τις χαραμάδες των παντζουριών το πρώτο φως της ημέρας μπαίνει κλεφτά στο δωμάτιο.

Μανούλα!

Δεν ξέρω ακριβώς τη ώρα είναι, μα έχει ξημερώσει κι  αυτό είναι καλό σημάδι.

Μανούλα!

Σέρνοντας το κορμί μου μέχρι το δωμάτιό σου σκέφτομαι πως έρχεται μια στιγμή, στη ζωή κάθε μαμάς ,που θα κρατήσει στην αγκαλιά της το μωρό της για τελευταία φορά χωρίς να το ξέρει.

Ακούγεται τρομακτικό μα είναι πέρα για πέρα αληθινό.

Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω πως ένα τόσο δα μικρό πλασματάκι μπορεί να κάνει τόσο θόρυβο, στο μυαλό, στην καρδιά και στη ζωή σου.

Μονάκριβε μου, εύχομαι η ζωή να έχει το χαμόγελό σου.

Οι άνθρωποι που θα συναντήσεις να έχουν την καλοσύνη σου.

Μα πιότερο μονάκριβε μου, εύχομαι αυτή που θα αγαπήσεις να ξέρει να αγαπά όπως αγαπάς εσύ.

Άδολα.

Ολοκληρωτικά .

Λυτρωτικά.

Μονάκριβε μου, άσε με να σε νανουρίσω στην αγκαλιά μου λίγο ακόμα.

Άσε με να σου τραγουδήσω λίγο ακόμα.

Άσε με να σε αγκαλιάσω λίγο ακόμα.

Άσε με να σε αγαπήσω λίγο ακόμα.

Τώρα, που είσαι ακόμα μικρός.

Τώρα, που είσαι ακόμα εδώ.

Τώρα, που αυτό το- ακόμα- βρίσκει χώρο να κρυφτεί.