Χρόνια πολλά μαμά

Όπως τότε...

Θυμάσαι;

Μπορεί να ξεχνούσα τα άπλυτα στη ντουλάπα μου για μέρες.

Μπορεί το δωμάτιό μου να ήταν πάντα σε κατάσταση μετακόμισης.

Μπορεί να μην άκουγα ούτε τα μισά από όσα έλεγες , μα σου έφτιαχνα πάντα τις καλύτερες κάρτες.

 Θυμάσαι;

Αχ! Βρε μαμά.

Μεγαλώνω.

Μεγαλώνω και πέφτω με φόρα σε όλα αυτά που για χρόνια μας χώριζαν σε δυο στρατόπεδα.

Μεγαλώνω μαμά.

Κι είναι μέρες που νομίζω πως τα κάνω όλα λάθος.

Μεγαλώνω μαμά.

 Κι είναι μέρες που το μόνο που θέλω να ακούσω είναι

 «Μην πας σήμερα στο μάθημα.
 Έλα να σου φτιάξω καφέ να τα πούμε»

Όπως τότε...

Θυμάσαι;

Αχ! Βρε μαμά.

Πως το έκανες αυτό;

Αναγνώριζες τη λύπη από τα βήματα και τη χαρά από τα μάτια.

Γέμιζες το σπίτι και τα χρόνια μας με μυρωδιές, αγάπη, φροντίδα και τις νύχτες έραβες στην πλάτη μας τα φτερά για να πετάξουμε.

Αχ! Βρε μαμά.

Πως να στο πω.

Όσες φορές και να γεννιόσουν στον κόσμο αυτό, πάλι μαμά θα γινόσουν.

Αχ! Βρε μαμά.

Πως να στο πω.

Όσες φορές και να γεννιόμουν στον κόσμο αυτό, πάλι η κόρη σου θα ήθελα να είμαι.

Αχ! Βρε μαμά.

Μεγαλώνω και τώρα καταλαβαίνω πόση αγάπη χωρούσε στο
« να σου βάλω κάτι να φας», 
«πάρε κάτι μαζί σου, βάζει ψύχρα το βράδυ»,
«δε μου αρέσει αυτός ο βήχας, να πάρεις το γιατρό».

          Αχ! Βρε μαμά.

Δεν είναι που μεγαλώνω.

Είναι που τα προβλήματά μου είναι τόσα πολλά που δεν χωρούν πια στην αγκαλιά σου.

Αχ! Βρε μαμά.

Δεν είναι που μεγαλώνω.

Είναι που κάποιες μέρες νομίζω πως τα κάνω όλα λάθος.

Αχ! Βρε μαμά.

Δεν είναι που μεγαλώνω.

 Είναι που ο κόσμος αλλάζει και δε θυμίζει σε τίποτα τον κόσμο που με μεγάλωσες εσύ.

Αχ! Βρε μαμά.

Δεν είναι που μεγαλώνω.

Είναι που μεγαλώνεις και εσύ.

Και φοβάμαι μαμά.

Και κάθε που φοβάμαι, το μόνο που θέλω να ακούσω είναι

 « Μην πας σήμερα στο μάθημα.
 Έλα να σου φτιάξω καφέ να τα πούμε».