Πάμε όλοι μαζί  σε μια παραλία

Πάμε;

Συγνώμη!

Σε εσάς μιλώ!

Ναι! Σε εσάς τους ελεύθερους και ωραίους που ετοιμάζεστε για την παραλία.

Τι ετοιμάζεστε δηλαδή –μαγιό-αντηλιακό –άντε και κανένα βιβλίο και έξω από την πόρτα.

Εν πάση  περιπτώσει,

θα ήθελα να πούμε δυο –τρία πραγματάκια.

 Έτσι για να εξηγούμε θα και να μην παρεξηγούμε θα.

Λοιπόν έχουμε και λέμε:

Με μεγάλη χαρά σας ανακοινώνω πως για ένα ακόμη καλοκαίρι θα είμαστε και εμείς εκεί.

Και όταν λέω εμείς εννοώ ΟΛΟΙ εμείς.

Για ακόμη ένα καλοκαίρι θα πρέπει να συνυπάρξουν

 ο αμετανόητος εργένης,

ο μόλις-χώρισα,

 η φρέσκο-παντρεμένη,

η φρέσκο-χωρισμένη,

το ερωτευμένο ζευγαράκι,

 ή νέα μαμά,

η παλιό –μαμά,

η μαμά που θηλάζει,

η μαμά που δε θηλάζει, ,

η μαμά με το παιδί που στόμα έχει και μιλιά δεν έχει

και

η μαμά με το παιδί που και στόμα έχει και από φωνή-φωνάρααα!

Με μεγάλη χαρά σας ανακοινώνω πως αυτό το βουνό που βλέπετε να κινείται, δεν είναι βουνό.

Είμαι εγώ.

Εγώ που κουβαλάω δυο τσάντες, τρία κουβαδάκια και ένα ψυγειάκι γεμάτο φρούτα, χυμούς, γιαουρτάκια και σνακ παραλίας.

Με μεγάλη χαρά σας ανακοινώνω πως θα χρειαστώ και τις τρεις ξαπλώστρες.

 Ευχαριστώ!

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να σας πληροφορήσω

 πως έχω συζητήσει-εξηγήσει άπειρες φορές στο γιο μου τρόπους καλής συμπεριφοράς σε δημόσιους χώρους

 αλλά δυστυχώς στις ηλικίες κάτω των έξι (στην καλύτερη περίπτωση) καταλήγουν πάντα στον κάλαθο των αχρήστων.

Αν δεν με πιστεύετε, ρωτήστε τις μανάδες σας.

Επίσης, θα ήθελα να σας ενημερώσω πως 

όσο κι αν προσπαθήσεις, 

όσο κι αν το καταπιέσεις 

ένα 

–Γιαννάκηηηηη όχι στα βαθιά παιδί μου – 

θα το πεις.

 Μάρτυς μου ο Θεός κι εγώ πριν γίνω μάνα τα ίδια με εσάς έλεγα.

Θερμή παράκληση, 

τη στιγμή που με βλέπετε να κυνηγάω το δίχρονο ,που τρέχει γρηγορότερα κι από τη σκιά του, μη με κρίνετε.

Είναι κι αυτό μια μορφή γυμναστικής.

Κλείνοντας,

 θα ήθελα να σας υπενθυμίσω πως:

Όλοι κάποτε ήμασταν παιδιά.

Τα παιδιά είναι παιδιά.

Τα παιδιά δεν είναι αγαλματάκια ακούνητα, αγέλαστα.

Τα παιδιά τρέχουν , παίζουν , φωνάζουν, γελάνε, κλαίνε.

 Αυτό κάνουν.

Τα παιδιά φτιάχνουν αναμνήσεις και οι αναμνήσεις δεν χτίζονται στη σιωπή.

 Άντε και καλό μας καλοκαίρι!