5 συναισθήματα για τις 5 πρώτες μέρες στον παιδικό σταθμό

 

Το χω πει και γράψει πολλές φορές πως από τότε που γεννήθηκε ο γιος μου ένα θεματάκι με το χρόνο το χω.

Η αλήθεια είναι πως από τη στιγμή που γίνεσαι μητέρα ο χρόνος  κυλά λίγο γρηγορότερα.

Τη μια στιγμή τα κρατάς στην αγκαλιά σου και την ακριβώς επόμενη έχουν κάνει ήδη τα πρώτα τους βήματα μακριά σου.

Και κάπως έτσι κάπως αλλιώς, με τούτα και με τ άλλα φτάσαμε στη μεγάλη μέρα.

Πρώτη μέρα στον παιδικό σταθμό.

Μάνα, Ελληνίδα μάνα κουράγιο!

-Γιε μου, που πας;

-Μάνα, θα πάω στον παιδικό σταθμό.

Σαν λέξη κλειδί για τα συναισθήματα εκείνης της ημέρας κράτα το «ανάμεικτα». Παρακάτω θα διαβάσεις το γιατί.

 Περηφάνεια:

Ψέματα μη σου πω, αλλά ένα «όλη- η δόξα -όλη- η χάρη- άγια μέρα ξημερώνει» με έχει πάρει και με έχει σηκώσει από χτες .

 Τα καταφέραμε και κρατηθήκαμε όχι μόνο ζωντανοί -στην σκηνή -σαν ροκ συγκρότημα- αλλά να, έχουμε και τσάντα και καινούργια ρούχα για τον παιδικό.

Ενθουσιασμός:  
Στη σκέψη και μόνο στη σκέψη,  πως από εδώ και πέρα  θα έχω λίγες ώρες ελεύθερες μόνο για εμένα, αλήθεια σου λέω, τούτη τη στιγμή που σου γράφω, με δυσκολία συγκρατώ τα δάκρυά μου.

Άγχος:

Το άγχος του αποχωρισμού σε version Ελληνίδας μάνας. 
Θα κλαίει;

Θα του λείπω;

Θα καταφέρει να προσαρμοστεί εύκολα;

Θα καταφέρουμε να προσαρμοστούμε γρήγορα;

Θα τον προσέχουν;

Κι αν του συμβεί κάτι;

Ξέρουν πόσο πολύτιμος είναι;

Ξέρει πως πάντα θα είμαι εκεί;

  

Αποδοχή:

Ναι! Τα χρόνια περνάνε γοργά. 
Όπως αλίμονο κυλάνε τα χρόνια. 
Ναι! Τα παιδιά μεγαλώνουν και μαζί τους μεγαλώνουμε και εμείς. 
Ναι! Από εδώ και πέρα, αν τύχει και βρεθείς έξω από την πόρτα του σπιτιού μου πρωινές ώρες θα ακούσεις: 
Έλα να βάλεις τα παπούτσια σου.
 Έλα να πιεις το γάλα σου.
 Να πιει και η μανούλα ένα καφέ. 
Τι;

Τι μυρίζει έτσι;

Πλάκα κάνεις.
Τώρα σε άλλαξα.  
Γρήγορα θα αργήσουμε... 
Για τα επόμενα 16 χρόνια..

Μελαγχολία:

Ξέρεις, είναι αυτή η γλυκόπικρη γεύση που σου αφήνει κάθε στάδιο ανάπτυξης του παιδιού σου. 

Είναι αυτή η γλυκιά μελαγχολία που νιώθω κάθε πρωί που τον αφήνω στον παιδικό. 

Μη νομίζεις πως δε χαίρομαι , πως δεν καμαρώνω για το νέο κόσμο που ανοίγεται μπροστά του. 

Όμως να, μου λείπουν οι πρωινές βόλτες στη γειτονιά. 

Μου λείπει το πρωινό παιχνίδι στην παιδική χαρά. 

Οι ατέλειωτες αγκαλιές και οι άσκοπες περιπλανήσεις μας με το αυτοκίνητο.  

Μη νομίζεις πως δε χαίρομαι, πως δεν καμαρώνω για το νέο κόσμο που ανοίγεται μπροστά του. 

Όμως να, σκέφτομαι πως τώρα πια δεν θα είμαι εγώ αυτή που θα τον αγκαλιάζει, που θα τον παρηγορεί, που θα τον νανουρίζει στην αγκαλιά της τα μεσημέρια.

 Κι ύστερα σκέφτομαι πως κάθε μέρα, τελειώνει και κάτι όμορφο που δε θα ξανάρθει ποτέ.

 Δεν είναι πως δε χαίρομαι, πως δεν καμαρώνω. 

Όμως να, μου λείπει που κάποτε ήμασταν οι δυο μας.