5+1 πράγματα που συμβολίζει για μένα η γιορτή του πατέρα 

Υποτίθεται πως κάθε άντρας μπορεί να γίνει πατέρας. Χρειάζεται όμως κάτι παραπάνω για να γίνει «μπαμπάς».

Ευγένεια:  Αυτό το «Σε ευχαριστώ» που τόσο απλόχερα έβγαινε από το στόμα σου κάθε φορά που σου έδινα το σιδερωμένο σου πουκάμισο. Κάθε φορά που σου ετοίμαζα τον καφέ σου ή κάτι να φας όταν έλειπε η μαμά.

Ασφάλεια:  Αυτή η αίσθηση που δύσκολα κανείς περιγράφει με λόγια. Κλείνω τα μάτια και θυμάμαι. Σε θυμάμαι μπαμπά να γυρίζεις αργά τα βράδια από τη δουλειά. Ακόμα ακούω τα βήματά σου στη σκάλα. Σε θυμάμαι να μπαίνεις στο σπίτι και την καρδιά μου να γυρίζει στη θέση της. Σε θυμάμαι να σκοτώνεις δράκους,να ρίχνεις τον πυρετό και να έχεις τη λύση για κάθε μου πρόβλημα.

Γνώση: Ένα σπίτι γεμάτο βιβλία και εγκυκλοπαίδειες που ποτέ κανείς δεν άνοιξε. Εμείς είχαμε την δική μας κινητή βιβλιοθήκη. Τον δικό μας φωτεινό παντογνώστη. Σε θυμάμαι να ανοίγεις εσύ την εγκυκλοπαίδεια και να ψάχνεις... Πότε δεν απαντούσες στην τύχη. Ποτέ δεν προσποιήθηκες πως τα ξέρεις όλα. Και ξέρεις κάτι μπαμπά; Αυτό για μένα ήταν η μεγαλύτερη γνώση.

Παρουσία: Κλείνω τα μάτια και θυμάμαι. Σε θυμάμαι μπαμπά. Σε θυμάμαι να μου στεγνώνεις τα μαλλιά μετά το βραδινό μπάνιο. Σε θυμάμαι να με αφήνεις στο σχολείο πριν πας στη δουλειά. Σε θυμάμαι να μου κρατάς το χέρι στις εξετάσεις του πιάνου. Κλείνω τα μάτια και θυμάμαι. Σε θυμάμαι μπαμπά να διαβάζεις την εφημερίδα σου καθώς περίμενες να τελειώσω το μάθημα του πιάνου. Πάντα κάναμε μια στάση στο βιβλιοπωλείο απέναντι από το ωδείο. Εσύ για βιβλίο και εγώ για μολύβια. Θυμάσαι  μπαμπά; Θυμάσαι τα γέλια στο ταξί στο γυρισμό για το σπίτι;

Ελευθερία: Αυτός ήσουν πάντα μπαμπά. Ελεύθερος. Ποτέ δεν συμβιβαστικές με τίποτα και με κανέναν. Μόνο με την αρρώστια σου συμβιβαστικές, γι αυτό και την ξεγέλασες. Έτσι μας μεγάλωσες και εμάς μπαμπά. Ποτέ δεν ρώτησες. Πότε δεν έψαξες. Μα με ένα μαγικό τρόπο γνώριζες τα πάντα. Και κρυφογέλαγες κάθε φορά που κάποιος διακήρυττε πως οι κόρες πρέπει να μεγαλώνουν διαφορετικά από τους γιους. Θυμάσαι; Μόνη μου διάλεξα τη δουλειά που θα κάνω. Μόνη μου τον τρόπο που θα ζήσω. Μόνη μου  τον άντρα που θα παντρευτώ. Και τον αγάπησες μπαμπά. Σαν παιδί σου. Αυτό ήσουν πάντα μπαμπά. Ελεύθερος.

Αγάπη: Στους δύσκολους καιρούς, όταν οι άνθρωποι με πληγώνουν, κλείνω τα μάτια και θυμάμαι. Σε θυμάμαι μπαμπά. Θυμάμαι τα τραγούδια σου. Την ζεστασιά της φωνής σου. «Όπου ακούς να τραγουδούν,πλησίασε.Μη φοβάσαι. Οι κακοί δεν τραγουδούν». Θυμάσαι μπαμπά; Κλείνω τα μάτια και θυμάμαι. Το σπίτι να γεμίζει με φίλους, τραγούδια και μουσική.Ήταν όμορφα τότε μπαμπά. Τόσο ανέμελα, τόσο αγνά. Κλείνω τα μάτια και θυμάμαι. Σε θυμάμαι μπαμπά. Είναι Σαββατόβραδο. Το σπίτι πάλι γέμισε με αγαπημένους φίλους και η μαμά πάλι από το πουθενά έστησε ολόκληρο τραπέζι. Σε θυμάμαι μπαμπά. Είναι πια περασμένα μεσάνυχτα. Ακούω τη φωνή σου:«Ξημερώνει Κυριακή. Μη μου λυπάσαι. Είναι όμορφη η ζωή να το θυμάσαι».

 Θα το θυμάμαι μπαμπά.